Παρασκήνιο | Βαγγέλης Μάγειρος

Κόβει τον αέρα η πούδρα,
Όταν βγαίνει απ' το κουτί της.
Το μολύβι και η σκιά,
Σου τρυπάνε βαθιά το μάτι.
Μια μικρή ανάσα δύναμης.
Συνεχίζεις τις απαλές,
Κυκλικές στο μάγουλο κινήσεις.
Το κοστούμι του ωραίου ρόλου,
Γεμάτο φθορά και μούχλα,
Απ' την πολύχρονη τη χρήση.
Τώρα το κραγιόν μικρό χαμόγελο,
Χαρούμενο και ψεύτικο,
Γύρω απ' τα χείλη φτιάχνει.
Τα πρώτα παλαμάκια,

Της τελευταίας σειράς,
Ξυπνάνε τους καλούς θεατές,
Της πρώτης.
Μεγάλη ανάσα δύναμης.
Ένα βλέμμα.
Μια κραυγή μακρόσυρτη,
Χωρίς ελπίδα διαλεγμένη.
Πήγαινε.
Το κοινό σε περιμένει.