Αρθραλγία | Φωτεινή Κονταργύρη

Απέραντη ησυχία 

ανηλεώς χτυπά τα ακουστικά μου τύμπανα

10 μμ στη Neverland της ορεινής Χαλκιδικής.

Πριν από λίγα λεπτά 

τυχαία βρέθηκα στη μάζωξη των τριζονιών, 

όταν έπεσε για τα καλά το σκοτάδι.

Σου τηλεφώνησα να ’ρθεις κι εσύ, 

εσπευσμένα, να παρευρεθείς.

«Πονάνε τα γόνατά μου» είπες

σαν από συνήθεια. 

Κι από αντίδραση έβλεπες ποδόσφαιρο.

Όσο σε άκουγα,

τα τριζόνια -το ’νιωσα- προσβλήθηκαν

που είχα αυτιά μόνο για σένα

κι εξαφανίστηκαν.

Θα μπορούσα κι εγώ σαν τριζόνι 

-λιγότερο εύθικτο η αλήθεια είναι-

να σου πω πολλά,

τα ίδια λόγια ξανά και ξανά

με λαχτάρα

επίμονα, δυνατά, αφοσιωμένα,

να ελπίζω στα λόγια,

να σε περιμένω,

μέχρι να θυμηθείς με λόγια ή χωρίς.

Όμως απέραντη ησυχία

ανηλεώς χτυπά τα ακουστικά μου τύμπανα

περασμένα μεσάνυχτα στη Neverland της ορεινής Χαλκιδικής.

Είναι που ξέρω, 

-μα γιατί πρέπει να ξέρω;-

πως 

όσο επίμονα, 

δυνατά και αφοσιωμένα,

σαν άλλο τριζόνι σου πω 

ξανά και ξανά 

με λαχτάρα 

«Μου λείπεις»,

σαν από συνήθεια 

θα αρκεστείς να πεις:

«Πονάνε τα γόνατά μου».

Κι από αντίδραση …

… θα δεις ποδόσφαιρο.

(Αύγουστος 2009)