Αν δε προλάβαμε | Σίλια Κατραλή Μινωτάκη

                                   
Να ακουμπάς τη σελήνη. Οι κύκλοι φτιάχνονται μονάχα από γωνίες.
Να πολεμάς την ανία, τον καθωσπρεπισμό, την επίδειξη.
Δεν ωφελούν οι ανόητες εξηγήσεις.
Η λακωνικότητα είναι προνόμιο των γενναίων.

Να χτίζεις ναούς και ήρωες
και να τους κάνεις γλυπτά και μνημεία και αστέρια στο τέλος της ημέρας.
Μα μην τους ερωτεύεσαι.

Να διψάς για ήλιο. Κι όταν σε χαϊδεύει, να καίγεσαι για να προσέχεις.
Οι νόμοι της φυσικής ισχύουν είτε το θέλουμε είτε όχι.

Να τριγυρνάς τα βράδυα χωρίς ζακέτα ανάμεσα στους πλανήτες.
Να δίνεις τόπο στην οργή.
Μια ανατολή στο κρανίο της νύχτας.
Ένα πακέτο τσιγάρα σε κάποιον περαστικό που ζητιανεύει.
Ένα λευκό σεντόνι στα μεγαλύτερά σου όνειρα.
Ένα φιλί μπροστά στο τρένο την ώρα του αποχωρισμού.

Η ανακρίβεια είναι μεγάλο ελάττωμα.
Όλοι έχουμε τους ίδιους ρυθμούς αναπνοής όταν περπατάμε κάτω απ΄τη βροχή.
Κι όσο μεγαλώνουμε ας μη μικραίνουμε.
Κι αν δε προλάβαμε πέρσυ, φέτος είναι η στιγμή.

Μα ας μην αργοπορούμε φλυαρόντας.
Αναβοσβήνοντας τις λάμπες του ουρανού από αναποφασιιστηκότητα.
Παραδίδοντας σκέψεις σε χυδαίους για να τις κάνουν χυδαίες.
Αναβάλοντας τις προσδοκίες μας για την επόμενη μέρα.

Σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη τώρα είναι χειμώνας κι όλοι εμείς μετανάστες.

Γιατί τώρα το ξέρω. Αν είναι να χάσουμε το φεγγάρι για να σώσουμε τον κόσμο, καλύτερα αυτός ο κόσμος να μη σωθεί ποτέ.