Συνέντευξη : Κάλλια Βαβουλιώτη (kvavoul@gmail.com)
Επιμέλεια: Γιώργος Σταυρακίδης
Αποτελεί μια από τις πιο αξιόλογες τραγουδοποιούς και ερμηνεύτριες της νέας γενιάς. Τη γνωρίσαμε χαμένη σε “Λαβύρινθους”, την αγαπήσαμε για τον μοναδικό συνδυασμό δυναμικότητας και ευαισθησίας σε ένα πάντρεμα έντεχνου-παράδοσης και μια συνεργασία με τον Ψαραντώνη, που μας φέρνουν σε πρώτο πλάνο τις ρίζες της στην Κρήτη. Μετράει ήδη δύο άλμπουμ, στις live εμφανίσεις της σε παρασύρει στον ποπ- ροκ κόσμο της, πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούργιο κομμάτι “Αυτό ήταν όλο” σε συνεργασία με τη Δήμητρα Γαλάνη ενώ το μεράκι της γι’αυτό που κάνει φαίνεται και στο ότι δε σταματάει να δουλεύει σκληρά τόσο για τις ζωντανές εμφανίσεις της όσο και για το επερχόμενο album. Συναντηθήκαμε το πρωινό της Παρασκευής, όπου είχαμε μια de profundis συζήτηση, που θαρρώ πως απολαύσαμε και οι δύο…
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Tα παιδικά μου χρόνια δε μπορώ να τα κρίνω αντικειμενικά. Νομίζω πως σαν παιδί δεν ταίριαζα πολύ με τα άλλα παιδάκια, ήμουν πολύ ντροπαλό, δεν μπορώ να πω πως ήμουν η χαρά των πάρτι (γέλια). Μάλλον ήμουν κλειστή. Είχα μία αγάπη για τα βιβλία και τα παραμύθια, μου άρεσε από παιδί να φτιάχνω άλλους κόσμους. Θυμάμαι το αγαπημένο μου βιβλίο τότε ήταν «Ο μυστικός κήπος» της Φράνσις Μπάρνετ, που το διάβασα σε μια ηλικία όπου μόλις είχα μάθει γράμματα.
Αν θεωρήσουμε ρίζες τόσο την οικογένεια όσο και την καταγωγή, πως αισθάνεσαι εσύ τη σχέση με τις ρίζες σου;
Ο πατέρας μου είναι από την Κρήτη και επειδή είμαι το πρώτο του παιδί και με έκανε πολύ νέος, έχω ένα χάσμα πχ. σε σχέση με την μικρή μου αδερφή, που τα ερεθίσματα της είναι εντελώς αθηναϊκά. Είχα πολύ έντονο το στοιχείο της παράδοσης και της Κρήτης. Κάθε καλοκαίρι πήγαινα κατασκήνωση στην Κρήτη, το φθινόπωρο ανταλλάσσαμε γράμματα με τους φίλους από εκεί… Επίσης τότε δεν ήταν ξεκάθαρο, αν θα μέναμε στην Αθήνα ή στην Κρήτη, γιατί πηγαινοερχόμασταν συνέχεια, οπότε είχα πολύ έντονα τα παραδοσιακά στοιχεία του νησιού. Πάντως, νομίζω ότι ακόμα και η μαμά μου που είναι από τη Ναύπακτο, είναι σαν να είναι από την Κρήτη, γιατί πηγαίνει συνέχεια. Επομένως, τα παιδικά μου χρόνια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το νησί.
Άρα αφού αναφέρθηκες στα καλοκαίρια στο νησί, να υποθέσω ότι έκανες σκανταλιές;
Δε ξέρω αν μπορώ να μοιραστώ τις σκανταλιές, γιατί δε θέλω σε καμία περίπτωση να γίνω παράδειγμα προς μίμηση (γέλια) αλλά θα σου πω κάτι. Επειδή υπήρξα πολύ ατίθαση, και νομίζω πως έκανα πάρα πολλές σκανταλιές από τα 4 μέχρι τα 22, με έναν τρόπο μόλις πάτησα τα 23, ήταν σαν να είχα κάνει τόσα πράγματα που βγήκε από μέσα μου μια έμφυτη ανάγκη για ηρεμία και γαλήνη. Νομίζω πως μου έδωσαν δηλαδή όλα αυτά μια μικρή -αν μπορώ να το πω χωρίς να ακουστεί περίεργο- σοφία.
Σε έβαλε η οικογένεια σου ποτέ σε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που επαγγελματικά δεν σε προσανατόλιζαν στο τραγούδι;
Όχι, δεν υπήρξε ποτέ πίεση από τους γονείς μου, γιατί γενικά είναι πολύ ελεύθεροι και στην ιδιοσυγκρασία τους. Και εννοώ την ελευθερία και με την έννοια την ανθρωπιστική. Είναι δηλαδή και οι δύο της άποψης, ότι ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει φτάνει να αναλαμβάνει την ευθύνη της επιλογής του. Αυτό σε παρακινεί, γιατί σε βάζει σε μια διαδικασία να πατάς στα πόδια σου και να σκέφτεσαι πως θα ζήσεις και πως θα προσφέρεις μέσα από αυτό. Οι γονείς μου δεν μου έχουν φέρει ποτέ ουσιαστική αντίρρηση. Ακόμα και αν φοβόντουσαν στην αρχή, υπήρξαν πολύ μεγάλοι υποστηριχτές.Πάντα είχαν τον φόβο που έχουν όλοι οι γονείς, αλλά τελικά με έχουν στηρίξει πάρα πολύ. Έχει τύχει, να παίζουμε Θεσσαλονίκη και η μητέρα μου να παίρνει το πρώτο τρένο για να έρθει να μας δει χωρίς να το ξέρω και να την βλέπω στο κοινό κάνοντάς μου ευχάριστη έκπληξη.
Οι μουσικές επιρροές και η στιχουργική με το τραγούδι πως ήρθαν στο προσκήνιο;
Στο σπίτι ακούγαμε πολλή μουσική. Υπήρχε ένα κολλάζ ήχων. Ακόμα και οι συγγενείς μου στη Κρήτη που είναι γιατροί, παίζουν όλοι κάποιο μουσικό όργανο. Από την πλευρά της μαμάς μου, ο παππούς μου άκουγε πολλή παραδοσιακή μουσική. Ο μπαμπάς μου άκουγε κλασσική μουσική, ωστόσο θεωρώ πως τα μουσικά μου ερεθίσματα τα καθόρισε ο αδερφός μου ο Αποστόλης και η κολλητή μου φίλη, η Ρωξάνη. Αυτοί οι δύο μου έδειξαν, ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος πιο ροκ γιατί μέχρι τότε άκουγα αυτά που άκουγαν οι γονείς μου. Μέσα από εκείνους γνώρισα τους Strokes, τη Janis Joplin, την Florence & the Machine (πριν γίνει γνωστή σκέψου), τους Radiohead, τους Doors. Kατά τ’άλλα η πορεία μου στη μουσική ξεκίνησε με τη Houseband στο Σταυρό του Νότου. Η Ηouseband ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο γιατί έμαθα να δουλεύω στο πλαίσιο μιας ομάδας, όπου ουσιαστικά είχε άλλος την ευθύνη του προγράμματος, πράγμα που νόμιζα τότε ότι μου παρείχε κάποια ασφάλεια. Φεύγοντας από τη Houseband λοιπόν, συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι και πάλι κυνήγησα την ασφάλεια. Θα μπορούσα να είχα φτιάξει την μπάντα μου τότε ή να κάνω μικρά live κυρίως μόνη μου όμως πάλι έψαχνα κάποιον να αναλάβει την ευθύνη μου, την ευθύνη του εαυτού μου. Ο Μπάμπης Στόκας πχ. που ήμουν στο σχήμα του ένα χρόνο, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που ήμουν στο σχήμα του δύο χρόνια κι άλλοι πολλοί. Μάλλον έψαχνα κάποιον να αναλάβει την ευθύνη της δικής μου καλλιτεχνικότητας. Αλλά το παρατήρησα εγκαίρως και το έσπασα μια και καλή. Νομίζω ότι κάπου εκεί άρχισα να ωριμάζω. Όταν σταμάτησα να φοβάμαι απελευθερώθηκα. Ήταν μία απόφαση να κάνω αυτό, που θέλω να κάνω και ακόμα δεν έχω φτάσει στο σημείο που θα με ικανοποιούσε. Όσον αφορά τη στιχουργική, έγραφα από πολύ μικρούλα. Μες το κεφάλι μου, ήθελα να πω τα νέα μου και τα έλεγα τραγουδιστά, οπότε όταν ήμουν στη Ηouseband μου πρότειναν κάποιες εταιρίες να συνεργαστούμε αλλά δεν είχα κανέναν να μου γράψει τραγούδια, τα έβαλα λοιπόν τα στιχάκια που έγραφα σε μια σειρά και έτσι είδα ότι είχα υλικό. Προέκυψε δηλαδή από πρακτική ανάγκη. Στην αρχή έγραφα πειραματικά, μετά όμως κατάλαβα ότι θέλω κάτι να πω.
Έχεις έναν στίχο στη συνεργασία με τον Ψαραντώνη και το κομμάτι «Φέρ’τα μου όλα πίσω» όπου λες «οι ρίζες μου είναι αετών» πράγμα που δείχνει μια αγάπη για την καταγωγή σου. Μίλησέ μας για την Κρήτη, είναι ένα νησί που αφενός εμπνέει και έχει βγάλει αρκετούς αξιόλογους καλλιτέχνες .
Στην Κρήτη είμαστε λίγο τοπικιστές. Η Κρήτη έχει μία ενέργεια. Αυτό το νησί σε μαγνητίζει. Οι άνθρωποι είναι πολύ περήφανοι και ταυτόχρονα πολύ φιλόξενοι, είναι ανοιχτοί, αγνοί αλλά συγχρόνως έχουν κάτι απρόσιτο το οποίο εμένα με γοητεύει. Μου αρέσει η έννοια της απόλυτης γενναιοδωρίας με την οριοθέτηση. Έχει μια δύναμη. Τώρα όσον αφορά τους υπόλοιπους καλλιτέχνες που είτε ξεκίνησαν από την Κρήτη ή την έχουν αγαπήσει και έχουν εμπνευστεί από αυτή δεν ξέρω πως τους βλέπω αλλά μπορώ να αντιληφθώ ότι ερωτεύονται το νησί. Αισθάνομαι περήφανη για την καταγωγή μου και μπορώ να πω, ότι παρασύρομαι να ψάξω το έργο ανθρώπων βαθύτερα όταν συνειδητοποιώ ότι με συνδέει η Κρήτη. Επίσης μιας και αναφέρθηκες στο συγκεκριμένο κομμάτι, που φτιάξαμε με τον Ψαραντώνη, οφείλω να ομολογήσω πως είναι η πολυτιμότερη μου συνεργασία. Το ήθελα πάρα πολύ. Πιστεύω πως η φωνή του πηγάζει από τα έγκατα της ψυχής. Μου έδωσε τη δύναμη να φύγω από μία πολύ τραυματική συνθήκη που περιγράφει το τραγούδι και νομίζω πως πήρα πάρα πολλά πράγματα, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και από τον χρόνο που πέρασα μαζί του συζητώντας.
Πρόσφατα συνεργάστηκες με τη Δήμητρα Γαλάνη στο τραγούδι «Αυτό ήταν όλο» όπου σου έγραψε την μουσική. Πως προέκυψε και πως ήταν στην πράξη αυτή η συνεργασία;
Η ιδέα για αυτή τη συνεργασία ανήκει στον παραγωγό μου τον Νίκο Μακράκη. Είναι ο παραγωγός των δύο πρώτων δίσκων μου και του τρίτου που ετοιμάζουμε τώρα. Η Δήμητρα Γαλάνη, υπήρξε το πρότυπο μου ανέκαθεν. Εκείνη όπως και η Τάνια Τσανακλίδου θεωρώ πως με έχουν καθορίσει. Η Δήμητρα Γαλάνη έχει κάτι σύγχρονο και δωρικό την ίδια στιγμή. Επίσης η φωνή της αισθάνομαι ότι απαλύνει την ψυχή, είναι πραγματικά μοναδική. Kαι πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί της. Ήταν τρελό μου όνειρο μια συνεργασία μαζί της, οπότε όταν ο Μακράκης μου είπε ότι θα κάνει την προσέγγιση , του είπα καν’ την ακόμα και αν είναι όχι. Όταν είπε το ναι, τρελάθηκα. Όταν πήγα στο σπίτι και μου έπαιξε στο πιάνο το τραγούδι και μου το τραγούδησε ένιωσα τόσο μαγεμένη που μου πήρε αρκετά λεπτά για να συγκινηθώ. Είναι τόσο σοφός άνθρωπος, έχει καθορίσει την ελληνική μουσική πραγματικότητα και έχει μια παιδική λαχτάρα στα μάτια της για τη μουσική. Και είναι πραγματικά αδιανόητο γιατί ενημερώνεται συνεχώς, ξέρει όλους τους καινούριους, τους παλιούς, τους μεγάλους καλλιτέχνες και τους μικρούς. Είναι πραγματικά εκπληκτική, άμεση στην επικοινωνία της και πολύ μπροστά.
Στα live σου παρατηρούμε μία ροπή προς πιο dark και rock μονοπάτια, (τα οποία ανανεώνονται συνεχώς) αλλά τα τραγούδια της δισκογραφίας σου, δεν έχουν τόσο έντονα αυτό το στοιχείο. Θα ήθελες να κάνεις έναν αμιγώς ροκ δίσκο;
Οι «Μωβ καληνύχτες» θεωρώ ότι είναι ποπ-ροκ δίσκος με πολύ πιο διαφορετική φιλοσοφία από τους «Λαβύρινθους». Ακόμα και το τραγούδι με τη Δήμητρα Γαλάνη έχει κάποιες πανκ ροκ πινελιές. Οπότε νομίζω πως οδεύω προς τα εκεί αργά και σταθερά. Απλά θέλω να μην το παρακάνω. Δηλαδή οι «Μωβ καληνύχτες» σε σημεία μου φάνηκαν λίγο «φλύαρες» ξανακούγοντας τις. Κάποια σημεία, πιστεύω, θα τα έκανα πιο μίνιμαλ αν το ξανάφτιαχνα τώρα νομίζω. Πάντως, θέλω να το κάνω ναι, χωρίς όμως να ξεφύγω και τελείως (γέλια).
Πάντως βλέπουμε ότι και πέρυσι στο πρόγραμμα όπως και φέτος συμπεριέλαβες τόσο κομμάτι του Γιάννη Αγγελάκα όσο και του Παύλου Παυλίδη και παράλληλα συνεργάζεσαι με τον Ορέστη Μπενέκα που αποτελεί βασικό μουσικό συνεργάτη του Παυλίδη. Πως αντιλαμβάνεσαι εσύ δύο από τους μεγαλύτερους ροκ καλλιτέχνες αυτή τη στιγμή;
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που στη μουσική τους είναι τόσο ξεχωριστοί, είναι έτσι και στον τρόπο ζωής τους. Ο Παύλος Παυλίδης δηλαδή αισθάνομαι ότι έχει κάνει την ποίηση τρόπο ύπαρξης του. Οι λέξεις του, ο τρόπος που υπάρχει, που αγαπάει τις εικόνες τον ουρανό, το φως από το παράθυρο ακόμα και ο τρόπος που μιλάει στις συνεντεύξεις του. Από την άλλη ο Αγγελάκας, είναι πιο απόλυτος, κάθε του λέξη είναι και μια μαχαιριά. Αλλά αυτό που θέλω να πω, είναι πως οι άνθρωποι που μας αγγίζουν αισθάνομαι ότι είναι εκείνοι που έχουν έναν τρόπο ζωής αντίστοιχο του έργου τους.
Νιώθεις ότι έχεις εξελιχθεί στην πορεία σου; Έχει αλλάξει η σχέση σου με το κοινό με το πέρασμα του χρόνου και το πώς αισθάνεσαι πριν βγεις στη σκηνή πια;
Αρχικά βλέπω την προσωπική μου εξέλιξη. Στα πρώτα λάιβ με το ζόρι έλεγα ένα ευχαριστώ και καλησπέρα ενώ η καρδιά μου πλημύριζε ευγνωμοσύνη. Φοβόμουν. Η δουλειά που κάνω με τον εαυτό μου όμως νομίζω με έχει βοηθήσει κάπως. Το διάβασμα, η μουσική που ακούω με έχουν βοηθήσει να επικοινωνώ καλύτερα. Κάθε φορά που έχουμε live λοιπόν, αισθάνομαι σαν να καλώ κόσμο σπίτι μου. Γίνομαι οικοδέσποινα, κάτι που μέχρι πρόσφατα με τρόμαζε να κάνω ακόμα και στην καθημερινότητα. Οι άνθρωποι που έρχονται και με ακούνε καταλαβαίνουν τι θέλω να πω. Νιώθω σαν ένα τρελό φρικιό που κάνει δημόσια έκκληση σε όλα τα υπόλοιπα φρικιά για να ενωθούμε(γέλια). Σε όσους δεν φοβούνται να είναι ο εαυτός τους και δεν θέλουν να φοβούνται πια. Γιατί και εγώ αυτό κάνω, και καλώ όσους είναι έτοιμοι να νιώσουν ο εαυτός τους να υπάρξουμε μαζί.
φωτογραφία για MUSEEKart : ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΡΑΤΖΗΣ
Από την άλλη πλευρά, μην ξεχνάς ότι ξεκίνησα ως Παυλίνα Βουλγαράκη, η κόρη του Βουλγαράκη που τραγουδάει. Έπρεπε δηλαδή να γίνει ένα ξεκαθάρισμα ποιοι έρχονται από αγάπη προς εμένα, από αγάπη στον μπαμπά μου ή από μίσος. Ήταν μία τεράστια γκάμα ανθρώπων. Σκέψου πριν καλά καλά αποκτήσω δισκογραφία ήρθαν πάρα πολλοί άνθρωποι μόνο από περιέργεια. Αυτό έχει αλλάξει. Ακόμα έχω παρατηρήσει ότι όσο κάποιοι άνθρωποι με κρίνουν για άσχετα πράγματα με εμένα, τόσο πιο πολύ αποκτώ φανατικούς υπερασπιστές.
Έχει και μια αντισυμβατικότητα αυτό που περιγράφεις, με τη δημόσια έκκληση σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να είναι αυτό που ήθελαν, νομίζω.
Αν το να κάνει κανείς αυτό που θέλει είναι επανάσταση, νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο.
Στα live σου παρευρίσκονται πολλοί συνάδελφοί σου. Πως βλέπεις εσύ την νέα γενιά καλλιτεχνών στην οποία και ανήκεις;
Όποιον καλλιτέχνη γνωρίζω τον έχω γνωρίσει σε live μου και μου φαίνεται τρομερό, γιατί εγώ νόμιζα ότι δεν έχω τη βοήθεια κανενός. Επομένως, αυτά που λέγονται ότι η νέα γενιά δεν αλληλοστηρίζεται, πιστεύω, πως δεν ισχύουν. Οι συνάδελφοι μου με βοήθησαν να ξεπεράσω κάποια άγχη και φόβους. Και έτσι παρακινήθηκα και εγώ και πήγα σε live που μπορεί να ντρεπόμουν να πάω. Πιστεύω πολύ στη νέα γενιά. Λατρεύω τη Μάρω Μαρκέλλου, τον Δημήτρη Σαμόλη, τη Μαρίζα Ρίζου, τον Παναγιώτη Λάμπουρα, τον Σπύρο Παρασκευάκο…
Αφού μιλάμε για τις live εμφανίσεις, πρόσφατα φωτογραφήθηκες για λογαριασμό της “Elle” με ιδιαίτερα κομψά ρούχα, ενώ γενικότερα και στις live εμφανίσεις σου είσαι αρκετά κομψή. Ακολουθείς το ίδιο και στην καθημερινότητα σου;
Στα live και τη σκηνή έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να πραγματοποιεί τα πιο τρελά μου όνειρα είτε μουσικά είτε στυλιστικά και να πω τις πιο μεγάλες μου αλήθειες. Στα live μου αρέσει να εκφράζομαι, αλλά στο παρελθόν έχει βρεθεί στιγμή που μου άρεσε να το κάνω αυτό και έξω και να φοράω ιδιαίτερα ρούχα, να βγαίνω στη γειτονιά για να πάω πχ. μέχρι το περίπτερο και ευτυχώς ο αδερφός μου ο Διονύσης με επανέφερε στην τάξη (γέλια). Ακόμα δεν την έχω εκφράσει όπως θέλω αυτή την τάση μου στα live. Πάντως θα σου πω τι πιστεύω, η κομψότητα έχει να κάνει με το μέσα μας, με την κομψότητα της ψυχής δηλαδή. Αν έχεις μια κομψή ψυχή θα βγει και στο ντύσιμό σου και στις κινήσεις σου, όσο extreme κι αν είναι.
Έχεις δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη ότι έχεις κάνει αρκετά χρόνια ψυχανάλυση ενώ παράλληλα σπουδάζεις ψυχολογία στο Πάντειο . Ισχύει για σένα αυτό που λένε, πως μερικές φορές όσοι στρέφονται σ’ αυτή την επιστήμη προσπαθούν να «γιατρέψουν το δικό τους τραύμα»;
Νομίζω πως είναι αλήθεια, αν και δεν το είχα ξανασκεφτεί μέχρι τώρα. Νομίζω πως ξεκίνησα να σπουδάζω ψυχολογία για να γιατρέψω δικά μου πράγματα. Θεωρώ πολύ σημαντικό να μην έχουμε φόβους και ταμπού για πράγματα που μπορεί να μας έχουν συμβεί. Έχει σημασία το μήνυμα που φέρει κάθε άνθρωπος, αλλά όταν έχεις ένα δημόσιο βήμα πρέπει να σκέφτεσαι πως θα δώσεις δύναμη και πως θα εμπνεύσεις τους άλλους. Για παράδειγμα αναφέρω συχνά μια μικρή ιστορία για τις «Μωβ καληνύχτες» στα live, το οποίο μπορεί κάποιος να το βλέπει ως έκθεση δική μου, αλλά εγώ από την άλλη θα εκτιμούσα να έρθει κάποιος και να μου πει για παράδειγμα ότι είχε το ίδιο θέμα, ότι το ξεπέρασε με τον δικό του τρόπο και το μετέτρεψε σε φως.
Είναι η μουσική δημιουργία μέρος της «ψυχανάλυσης» σου;
Θεωρώ ότι εκφράζομαι μέσα από τους στίχους μου, όχι τόσο με το να ερμηνεύω αλλά με το να γράφω και εκ των υστέρων αισθάνομαι ότι με αναλύω καλύτερα. Δηλαδή να γράψω κάτι να μην το έχω συνειδητοποιήσει και μετά να το κατανοώ καλύτερα αυτό.
Αισθάνεσαι μεγαλύτερη ασφάλεια με την ύπαρξη μιας μεγάλης παραγωγής ώστε να αφοσιωθείς αποκλειστικά στην καλλιτεχνική σου δημιουργία;
Eννοείται αρχικά ότι έκανα το booking μόνη μου. Σαφώς, αισθάνομαι πιο ήρεμη γιατί πλέον είναι όλα φροντισμένα, οργανωμένα. Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που με στηρίζει και πιστεύει στις ιδέες και τις αποφάσεις μου. H ομάδα της novelvox και η Άννα Γιώτη. Μπορώ να πω πως πραγματικά με έχουν διευκολύνει πάρα πολύ.
Έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο; Με τι ασχολείσαι αυτό τον καιρό;
Σε αυτήν την φάση που τρέχουμε με τα live δεν πολύ έχω, όμως μου αρέσει επειδή κάνω κάτι που αγαπάω τόσο. Βέβαια στην δική μου δουλειά περνάνε και μήνες που μπορεί να μην κάνω και τίποτα. Εκεί η δουλειά μου είναι να χαζεύω . Να ψάχνω ερεθίσματα όπως το μελισσάκι το μέλι. Όμορφα τοπία, ωραία κείμενα, μουσική, κινηματογράφος, θέατρο, φίλοι. Όλα αυτά μου είναι απολύτως απαραίτητα.
Σχέδια για το μέλλον;
Ετοιμάζουμε τον τρίτο δίσκο με τα αγόρια της μπάντας μου. Επίσης, 22 Δεκεμβρίου θα είμαστε στην Θεσσαλονίκη… και συνεχίζουμε σε όλη την Ελλάδα!
Να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου και την συνάντησή μας από καρδιάς. Μια ευχή για τα Χριστούγεννα;
Μια γενικότερη ευχή, που την λέω συνέχεια αυτόν τον καιρό αλλά πρώτα από όλους για εμένα. Να είμαστε αυτοί που είμαστε χωρίς αυτομαστίγωμα και αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι να το αλλάζουμε. Να εστιάζουμε στη στιγμή χωρίς να επιζητούμε, χωρίς να περιμένουμε κάτι απ’ αυτήν…
Πηγή:MuseekArt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου