Σπίρτο | Έλλη Πράντζου

Ένα σπίρτο στο χέρι μου παίζει μόνο του κουτσό

από δάχτυλο σε δάχτυλο

απειλώντας να με κάψει ζωντανή

-εμένα ή εκείνους-

αν κουνήσω έστω κι ένα χιλιοστό της παγωμένης μου σάρκας.

Τι φωτιές κι αυτές που μου άναψες πάλι απόψε

εαυτέ.

Δε χωράμε στα μη και στους τέσσερις τοίχους που μας έχτισαν κάποτε.

Γάμα τον φτιαχτό τους κόσμο

σαν τα μούτρα μας τα κάναμε οι άνθρωποι.

Οργίζομαι.

Και;

Λένε ότι η οργή

πρέπει να αναδιαπραγματεύεται με το μέσα μας.

Πως γίνεται χειρότερη όταν ξεσπά.

Μηρυκάζει, λένε, τον εαυτό της.

Μυρίζει καταστροφή ετούτη η φλόγα.

Μικρή φλογίτσα που τρεμόπαιζε

πριν γίνει λαίλαπα μαινόμενη στα χέρια μου.

Για δες.

Ποιος να μου το λεγε ότι αυτό το σπίρτο που άναψα

για να ζεστάνω κάποτε την ύπαρξή μου

θα γινόταν πυρκαγιά έτοιμη να κάψει τα πάντα.

Ή το πετάω στον αέρα ή το κρατάω δικό μου

βάζοντας ένα αυτό-

μπροστά στην καταστροφή που μάλλον δε γίνεται

εν τέλει να αποφύγω.

Ή μήπως δε θέλω;

Άραγε αν πετάξω το σπίρτο μου

ποιον θα εύχομαι κρυφά να κάψει πέφτοντας;

Λέω την αδικία.

Μα η αδικία προσωποποιείται μέσα από τον άνθρωπο.

Φοβάμαι.

Το σκοτάδι μέσα μου.

Τον κακό εαυτό μου.

Το κομμάτι μου που δε θα λυπηθεί

αν όσοι καταστρέφουν

τελικά καταστραφούν.

Δε θέλω κανείς να πάθει κακό.

Όχι μεγαλύτερο από εκείνο που κάνει έστω.

Μα μήπως μάθημα δεν είναι κι αυτό που κάποιοι

λένε κάρμα

ή τροχό;

Κι αν πετάξω το σπίρτο;

Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου