Στορκ | Κώστας Παντιώρας

Το Στορκ είναι πολλά πράγματα. Είναι η πίστα-σκακιέρα με πιόνια χορευτές σε αλλόκοτες θέσεις και ροκέ εκτός κανονισμών. Οι αγαπητικιές, οι απατημένες, τα αρώματα Βουλγάρας κι οι φοιτητριούλες που ξέρουν να στα παίρνουν. Είναι ακόμα οι γυαλιστερές καράφλες, τα διπλοκάμπινα και τα SUV. Η κόκκινη μοκέτα με τα σημάδια από τις καύτρες, οι γιάπηδες της Νομικής κι οι μορφονιοί με τα μούσκουλα απ’ τη γυμναστική ακαδημία. Είναι οι καπνοπαραγωγοί. Οι Πομάκοι, οι κατσίβελοι κι οι βλάχοι με τα αγροτικά. Είναι η ηρωίδα πενηντάρα λουλουδού που μεγαλώνει το παιδί της μόνη. Εκεί μέσα αισθάνεται η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, όλοι την ποθούν, όλοι τη βλέπουν όμορφη, είτε από μέθη είτε από μοναξιά.

Το Στορκ είναι χέβι, πανκ ροκ και ροκ εντ ρολ. Είναι ο Lemmy πρώτο τραπέζι πίστα με χνώτα που βρωμάνε νοθευμένο ουίσκι κι άσσο φίλτρο μαλακό. Οι μπάτσοι εκτός υπηρεσίας στο διπλανό τραπέζι, τα αγριοκοιτάγματα κι η φασαρία που δεν αργεί να γίνει. Είναι που την έχουμε βαμμένη. Για μερικούς είναι η πολιτική διαθήκη του καπετάν Γιώτη, γι’ άλλους το σάλτο μορτάλε του Πουλαντζά και για κάποιους το πιστόλι του Χρήστου Τσουτσουβή. Είναι συζητήσεις, πολιτικές διαφωνίες, λογομαχίες – πέφτει και καμιά ψιλή – πάνω από τα σατέν τραπεζομάντηλα. Είναι οι σφαλιάρες στο ΑΤ, ο σωματικός έλεγχος και το ψαχούλεμα της κωλοτρυπίδας.

Είναι αυτός που τον πάνε σηκωτό κι αναίσθητο από την έξοδο κινδύνου κι οι φασαρίες με τους Ρώσους που όλοι βγάζουν το σκασμό. Για τους σινεφίλ και τους χορτάτους είναι ο Γιώργος Αρμένης. Για τις λαϊκές μάζες είναι ο Μάκης ο Τσετσένογλου ή Μάκης σκέτο, που τον βλέπουν στο youtube να χορεύει, σωστός σαμάνος, μεθυσμένο κι άτσαλο ζεμπέκικο – ζε –  ζεμπέκικο, χωρίς το γιώτα, όπως το λέγαν οι παλιοί. Είναι ο νταλκάς της Μαίρης Μαράντη, το χειροφίλημα στις μεγάλες κυρίες του πενταγράμμου, στην κάθε Diamanda Galas της επαρχιακής νύχτας.

Είναι πατσάς με σκορδοστούμπι κι έπειτα βόλτα στο Ρολόι, στα σοκάκια πάνω στους πλίνθους που γλιστράνε από την πρωινή υγρασία. Είναι τα δυο μαθήματα που απομένουν για πτυχίο. Οι ορκωμοσίες, οι ευτυχείς γονείς κι οι ανθοδέσμες. Είναι οι φάτσες μας κρεμασμένες στη βιτρίνα του κεντρικού φωτογραφείου. Κι έπειτα είναι δρόμος, ο καθένας στην πόλη του, απόσταση, αναπόφευκτος κι αναγκαίος χωρισμός. Το Στορκ είναι προπάντων κλειστό.

Πρέπει να έκλεισε την ίδια περίπου εποχή που έκλεισες κι εσύ όλες τις πόρτες, τους δρόμους και τις πιθανότητες. Πάνε χρόνια και θέλω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ‘ναι ο αδερφός μου. Να μου πει «Μάντεψε ποια πήρα τυχαία κούρσα για αεροδρόμιο» κι εσύ να κάθεσαι στο πίσω κάθισμα. Να ‘ρθω αμέσως να σε βρω και να μείνουμε για ένα βράδυ στο Holiday Inn ή στο Sofitel ή όπου αντέξει το πορτοφόλι μου, πάντως δίπλα στο Ελ. Βενιζέλος. Η συντροφιά μου θα ‘ναι αφορολόγητη σαν τις κολόνιες και τα τσιγάρα που θα αγοράσεις λίγο πριν πετάξεις.

Κι εγώ στο υπόσχομαι να γράψω ένα ολάκερο βιβλίο με τούτο μόνο το φτωχό υλικό … τη μια βραδιά μας. Εγώ, εσύ κι η γύμνια μας. Τα σεντόνια και τα δωρεάν σαπουνάκια που ‘ναι στο μπάνιο, το δωμάτιο, τα τέσσερα ντουβάρια. Μόνο σε παρακαλώ μην ανοίξεις τη βαλίτσα σου, όχι μπροστά μου … μην τύχει και δω κάποιο δικό του δώρο. Κάποιο πουκάμισο φαρδύ που στο ‘χει δώσει να φοράς όταν κοιμάσαι. Εγώ θα ‘ρθω … να ‘ρθεις κι εσύ σαν έρωτας με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.