Την είχε πάντα να κρέμεται στον τοίχο πίσω από την πόρτα του δωματίου, κι έτσι όπως κρεμόταν και την έβλεπα εκεί ψηλά, μου έμοιαζε με νεραϊδίσια στολή, φτιαγμένη ειδικά γι' αυτήν, για να τη φορεί και να μεταμορφώνεται τα βράδια σε νεράιδα.
Κι αλήθεια είναι σαν να μεταμορφωνόταν, κάθε βράδυ που τη φορούσε πάνω από τις ριχτές της, ριγέ πυτζάμες. Καθόμουν πάντα στο χαλάκι του σαλόνιου, που ήταν απέναντι από την πόρτα για να μη χάσω ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που θα άκουγα τα κλειδιά της να παίζουν στα χέρια της, καθώς πλησίαζε απ' έξω. Αυτός ο ήχος που σήμαινε ότι επιτέλους έρχεται στο σπίτι, είναι μέχρι σήμερα ο αγαπημένος μου και όταν τη σκέφτομαι πολλές φορές κρατάω ακόμη τα ίδια κλειδιά για να τον ακούω.
Κι όταν η πόρτα άνοιγε, αμέσως έριχνε την τσάντα της κάτω και ερχόταν αρκουδώντας προς εμένα για να με αγκαλιάσει και να με ρωτήσει πώς πέρασα τη μέρα μου. Ήθελα να της πω τόσα πολλά, όμως η γλώσσα μου ακόμη μπερδευόταν και ξεστόμιζα απλά ξεκάρφωτες λέξεις. Μα νομίζω αυτή καταλάβαινε γιατί χαμογελώντας, προχωρούσε στην επόμενη ερώτηση.
Κι ύστερα έμπαινε στο μπάνιο. Έτρεχα ξοπίσω της αλλά έκλεινε την πόρτα κι έμενα πάλι με τον μπαμπά να την περιμένω με αγωνία. Στην αρχή δεν το δεχόμουν, όμως, μετά κατάλαβα ότι ήταν μια μυστική διαδικασία που έπρεπε να κάνει για να επιστρέψει σε μένα ως νεράιδα. Τα μουντά και αυστηρά χρώματα της δουλειάς θα εξαφανίζοταν, τα μαλλιά της θα έπεφταν κάτω και το πρόσωπό της θα ήταν λαμπερό. Και μετά από λίγα λεπτά έτσι γινόταν.
Η ροζ ρόμπα με τις άσπρες καρδούλες ήταν πολύ μαλακή και ζεστή. Τόσο μαλακή που τις νύχτες ήθελα να κοιμάμαι στην αγκαλιά της. Ήταν σχεδόν πάντα χαμογελαστή. Κυλιόταν μαζί μου στο κρεβάτι, χόρευε τα αγαπημένα μου τραγούδια, έφτιαχνε μπισκότα και νόστιμα φαγητά και μύριζε όλο το σπίτι κι όταν ξυπνούσα το πρωί ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπαν τα μάτια μου κι άγγιζαν τα χέρια μου... και χαμογελούσα.
Η ροζ ρόμπα κρέμεται εδώ και χρόνια στο ίδιο ακριβώς σημείο. Περιμένω την πόρτα ν' ανοίξει και τη μαμά μου να μπει μέσα για να τη φορέσει και να γίνει η νεράιδα μου. Δε θυμάμαι το πρόσωπό της. Θυμάμαι μόνο μόνο μια ροζ ρόμπα να με κυνηγάει στο σπίτι και να με γεμίζει με φιλιά.
Η ρόζ ρόμπα τελικά δεν ήταν μαγική. Η μαμά μου ήταν.
Κι αλήθεια είναι σαν να μεταμορφωνόταν, κάθε βράδυ που τη φορούσε πάνω από τις ριχτές της, ριγέ πυτζάμες. Καθόμουν πάντα στο χαλάκι του σαλόνιου, που ήταν απέναντι από την πόρτα για να μη χάσω ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που θα άκουγα τα κλειδιά της να παίζουν στα χέρια της, καθώς πλησίαζε απ' έξω. Αυτός ο ήχος που σήμαινε ότι επιτέλους έρχεται στο σπίτι, είναι μέχρι σήμερα ο αγαπημένος μου και όταν τη σκέφτομαι πολλές φορές κρατάω ακόμη τα ίδια κλειδιά για να τον ακούω.
Κι όταν η πόρτα άνοιγε, αμέσως έριχνε την τσάντα της κάτω και ερχόταν αρκουδώντας προς εμένα για να με αγκαλιάσει και να με ρωτήσει πώς πέρασα τη μέρα μου. Ήθελα να της πω τόσα πολλά, όμως η γλώσσα μου ακόμη μπερδευόταν και ξεστόμιζα απλά ξεκάρφωτες λέξεις. Μα νομίζω αυτή καταλάβαινε γιατί χαμογελώντας, προχωρούσε στην επόμενη ερώτηση.
Κι ύστερα έμπαινε στο μπάνιο. Έτρεχα ξοπίσω της αλλά έκλεινε την πόρτα κι έμενα πάλι με τον μπαμπά να την περιμένω με αγωνία. Στην αρχή δεν το δεχόμουν, όμως, μετά κατάλαβα ότι ήταν μια μυστική διαδικασία που έπρεπε να κάνει για να επιστρέψει σε μένα ως νεράιδα. Τα μουντά και αυστηρά χρώματα της δουλειάς θα εξαφανίζοταν, τα μαλλιά της θα έπεφταν κάτω και το πρόσωπό της θα ήταν λαμπερό. Και μετά από λίγα λεπτά έτσι γινόταν.
Η ροζ ρόμπα με τις άσπρες καρδούλες ήταν πολύ μαλακή και ζεστή. Τόσο μαλακή που τις νύχτες ήθελα να κοιμάμαι στην αγκαλιά της. Ήταν σχεδόν πάντα χαμογελαστή. Κυλιόταν μαζί μου στο κρεβάτι, χόρευε τα αγαπημένα μου τραγούδια, έφτιαχνε μπισκότα και νόστιμα φαγητά και μύριζε όλο το σπίτι κι όταν ξυπνούσα το πρωί ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπαν τα μάτια μου κι άγγιζαν τα χέρια μου... και χαμογελούσα.
Η ροζ ρόμπα κρέμεται εδώ και χρόνια στο ίδιο ακριβώς σημείο. Περιμένω την πόρτα ν' ανοίξει και τη μαμά μου να μπει μέσα για να τη φορέσει και να γίνει η νεράιδα μου. Δε θυμάμαι το πρόσωπό της. Θυμάμαι μόνο μόνο μια ροζ ρόμπα να με κυνηγάει στο σπίτι και να με γεμίζει με φιλιά.
Η ρόζ ρόμπα τελικά δεν ήταν μαγική. Η μαμά μου ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου