To gps μου με συμβουλεύει με μονότονη φωνή πως έχω πάρει τον λάθος δρόμο. Στροφή 180 μοιρών. Ένα λεπτό αργότερα εύχομαι να βρίσκομαι εγγύτερα στον προορισμό μου καθώς το κρύο είναι τσουχτερό. Μια γυναίκα γύρω στα 40 παίζει καθιστή, στο κρύο κράσπεδο, τη κιθάρα της με δακτυλισμό Pk 12132. Στο γυρισμό να της αφήσω κάτι σκέφτομαι, παίζει πολύ μελωδικά.
Δύο ορόφους πάνω από το επίπεδο του κρασπέδου με καλωσορίζουν θερμά. “Παρακαλώ περάστε”. Η αίθουσα μικρή. Ανταλλάσω βλέμμα με τους ήδη παρευρισκομένους και έπειτα κάθομαι στη καρέκλα διαπιστώνοντας πως δεν είναι διόλου βολική.
Την ομιλία κάνει ο κος Θοδωρής Διαμαντόπουλος.” Ο νους δεν είναι ευτυχισμένος συσσωρεύοντας γνώσεις αλλά εξαλείφοντας αμφιβολίες” γράφει το χαρτί που μας μοίρασε. Ξεκίνησε την ομιλία κατά αυτό το τρόπο τιμώντας το Νίκο Καζαντζάκη ενώ ακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. * Απολογείται για το γεγονός ότι πρόκειται να το διακόψει προτού αυτό τελειώσει.
Η αφετηρία της ζωής του Νίκου Καζαντζάκη βρίσκεται στη Κρήτη και ειδικότερα το Ηράκλειο. Η ωμότητα της Τουρκιάς τον επηρεάζει. Όταν έφτασε σε ηλικία να πάει στο σχολείο ο πατέρας του, Μιχάλης Καζαντζάκης, άνθρωπος που ποτέ του δε γελούσε, παραδίδει το γιο του στο δάσκαλο. “Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου “ του λέει. “Κάνε τον άνθρωπο¨.
Λίγα χρόνια αργότερα ο νέος πλέον Νίκος πηγαίνει στη Νάξο όπου φοιτά στη γαλλική εμπορική σχολή τίμιου σταυρού. Τότε ήταν που ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ανοίχτηκε μπροστά του ενώ οξύνθηκε η δίψα του για μάθηση και το ωραίο. Στο Ηράκλειο της Κρήτης μπήκε στο γυμνάσιο και ήταν άριστος μαθητής.
Ο πρώτος Έρωτας τον ρούφηξε σαν μαύρη τρύπα. Η Κάθλην Φόρντ Ιρλανδή στη καταγωγή ήταν εκείνη με την οποία είχε μια αμίλητη συνεννόηση κορμιών. Συναντιόντουσαν για ώρες και άκουγαν μουσική. Την επομένη έφυγε για Αθήνα. Μπήκε στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο και σπούδασε νομική και πήρε το πτυχίο του. “ Βαρύ το χρέος του Έλληνα” κατά το Καζαντζάκη που μπήκε στην ενήλικη ζωή με οδηγό την ευθύνη. Λίγο αργότερα μπήκε στη Μασονική Στοά της Αθήνας και αυτό είναι το μόνο που γνωρίζουμε γι αυτό.
Το 1907 ταξιδεύει στο Παρίσι και σπουδάζει στο κολλέγιο της Σορβόνης. Ύστερα από χρόνια μελέτης ο Νίκος Καζαντζάκης το 1909 τελειώνει τη διδακτορική του διατριβή για το Νίτσε.
Τότε κλείνει το βίντεο και τα φώτα ανάβουν. Κατάλαβα γιατί χρειάστηκε να απολογηθεί εκ των προτέρων ο κύριος Διαμαντόπουλος, μιας και η ζωή αυτού του ανθρώπου ήταν μαγευτική. Στο υπόλοιπο κομμάτι της συζήτησης ο ομιλητής προσπάθησε να μας προβληματίσει περισσότερο παρά να μας παραδώσει ως μασημένη τροφή τα νοήματα της Ασκητικής του Νίκου Καζαντζάκη.
Κάθε τόσο και ενώ μας περιγράφει το σκοπό της ζωής κατά το Νικόλα όπως τον αποκαλεί μας δίνει μερικά δευτερόλεπτα να επεξεργαστούμε αυτά που διαβάζουμε. Σε αυτά τα κενά δε ακούγεται τίποτα από το ακροατήριο. Αυτό που ακούγεται μονάχα είναι η γυναίκα με τη μαύρη κιθάρα που παίζει στο κρύο επιβεβαιώνοντας πως ο άνθρωπος έχει το ανάστημα των ονείρων που τολμά να κάνει πράξη. Αναλογίζομαι πως ίσως να γνωρίζει το πρώτο χρέος του ανθρώπου κατά τον Καζαντζάκη. Τον εναρμονισμό της σύνθεσης και της αποσύνθεσης, του ανήφορου και του κατήφορου. Με άλλα λόγια το σκοπό της ζωής. Το στοχασμό και τη πράξη.
Η ομιλία τελείωσε. Πλησιάζω τον κύριο Θοδωρή. Θέλω να μάθω πως του φάνηκε το γεγονός ότι το ακροατήριο απαρτίζονταν από πολλούς νέους. “ Ελπιδοφόρο. Αυτό ήταν και άλλωστε και το ζητούμενο. Όταν το Δ.Σ της Νέας Ακρόπολης συζήτησε το θέμα μιας ομιλίας αφιερωμένης στο Νίκο Καζαντζάκη, επέλεξαν να το κάνουν τώρα, ώστε να προλάβουν τους φοιτητές προτού γυρίσουν στα σπίτια τους για τις γιορτές” . Άραγε ποιο το κίνητρο να κάνεις μια τέτοια ομιλία. Το κίνητρο εκπηγάζει από τον ίδιο τον Καζαντζάκη. Ο καθένας από εμάς αυτό που το θεωρεί άξιο οφείλει να το μεταλαμπαδεύει”. Με συστήνει στο διευθυντή της Ακρόπολης ο οποίος παίρνει τα στοιχεία μου και δεσμεύεται να μου στείλει το νέο πρόγραμμα μιας και η ομιλία για το Νίκο Καζαντζάκη ήταν η τελευταία για το 2018.
Γεμάτος προβληματισμούς ξανά βγήκα στο κρύο περιμένοντας να συναντήσω τη κυρία με τη μαύρη κιθάρα. Ωστόσο εκείνη έλειπε. Ίσως να θυμήθηκε πως μεταξύ δύο αβύσσων βρίσκεται κάτι που λέγεται ζωή.
Δύο ορόφους πάνω από το επίπεδο του κρασπέδου με καλωσορίζουν θερμά. “Παρακαλώ περάστε”. Η αίθουσα μικρή. Ανταλλάσω βλέμμα με τους ήδη παρευρισκομένους και έπειτα κάθομαι στη καρέκλα διαπιστώνοντας πως δεν είναι διόλου βολική.
Την ομιλία κάνει ο κος Θοδωρής Διαμαντόπουλος.” Ο νους δεν είναι ευτυχισμένος συσσωρεύοντας γνώσεις αλλά εξαλείφοντας αμφιβολίες” γράφει το χαρτί που μας μοίρασε. Ξεκίνησε την ομιλία κατά αυτό το τρόπο τιμώντας το Νίκο Καζαντζάκη ενώ ακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. * Απολογείται για το γεγονός ότι πρόκειται να το διακόψει προτού αυτό τελειώσει.
Η αφετηρία της ζωής του Νίκου Καζαντζάκη βρίσκεται στη Κρήτη και ειδικότερα το Ηράκλειο. Η ωμότητα της Τουρκιάς τον επηρεάζει. Όταν έφτασε σε ηλικία να πάει στο σχολείο ο πατέρας του, Μιχάλης Καζαντζάκης, άνθρωπος που ποτέ του δε γελούσε, παραδίδει το γιο του στο δάσκαλο. “Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου “ του λέει. “Κάνε τον άνθρωπο¨.
Λίγα χρόνια αργότερα ο νέος πλέον Νίκος πηγαίνει στη Νάξο όπου φοιτά στη γαλλική εμπορική σχολή τίμιου σταυρού. Τότε ήταν που ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ανοίχτηκε μπροστά του ενώ οξύνθηκε η δίψα του για μάθηση και το ωραίο. Στο Ηράκλειο της Κρήτης μπήκε στο γυμνάσιο και ήταν άριστος μαθητής.
Ο πρώτος Έρωτας τον ρούφηξε σαν μαύρη τρύπα. Η Κάθλην Φόρντ Ιρλανδή στη καταγωγή ήταν εκείνη με την οποία είχε μια αμίλητη συνεννόηση κορμιών. Συναντιόντουσαν για ώρες και άκουγαν μουσική. Την επομένη έφυγε για Αθήνα. Μπήκε στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο και σπούδασε νομική και πήρε το πτυχίο του. “ Βαρύ το χρέος του Έλληνα” κατά το Καζαντζάκη που μπήκε στην ενήλικη ζωή με οδηγό την ευθύνη. Λίγο αργότερα μπήκε στη Μασονική Στοά της Αθήνας και αυτό είναι το μόνο που γνωρίζουμε γι αυτό.
Το 1907 ταξιδεύει στο Παρίσι και σπουδάζει στο κολλέγιο της Σορβόνης. Ύστερα από χρόνια μελέτης ο Νίκος Καζαντζάκης το 1909 τελειώνει τη διδακτορική του διατριβή για το Νίτσε.
Τότε κλείνει το βίντεο και τα φώτα ανάβουν. Κατάλαβα γιατί χρειάστηκε να απολογηθεί εκ των προτέρων ο κύριος Διαμαντόπουλος, μιας και η ζωή αυτού του ανθρώπου ήταν μαγευτική. Στο υπόλοιπο κομμάτι της συζήτησης ο ομιλητής προσπάθησε να μας προβληματίσει περισσότερο παρά να μας παραδώσει ως μασημένη τροφή τα νοήματα της Ασκητικής του Νίκου Καζαντζάκη.
Κάθε τόσο και ενώ μας περιγράφει το σκοπό της ζωής κατά το Νικόλα όπως τον αποκαλεί μας δίνει μερικά δευτερόλεπτα να επεξεργαστούμε αυτά που διαβάζουμε. Σε αυτά τα κενά δε ακούγεται τίποτα από το ακροατήριο. Αυτό που ακούγεται μονάχα είναι η γυναίκα με τη μαύρη κιθάρα που παίζει στο κρύο επιβεβαιώνοντας πως ο άνθρωπος έχει το ανάστημα των ονείρων που τολμά να κάνει πράξη. Αναλογίζομαι πως ίσως να γνωρίζει το πρώτο χρέος του ανθρώπου κατά τον Καζαντζάκη. Τον εναρμονισμό της σύνθεσης και της αποσύνθεσης, του ανήφορου και του κατήφορου. Με άλλα λόγια το σκοπό της ζωής. Το στοχασμό και τη πράξη.
Η ομιλία τελείωσε. Πλησιάζω τον κύριο Θοδωρή. Θέλω να μάθω πως του φάνηκε το γεγονός ότι το ακροατήριο απαρτίζονταν από πολλούς νέους. “ Ελπιδοφόρο. Αυτό ήταν και άλλωστε και το ζητούμενο. Όταν το Δ.Σ της Νέας Ακρόπολης συζήτησε το θέμα μιας ομιλίας αφιερωμένης στο Νίκο Καζαντζάκη, επέλεξαν να το κάνουν τώρα, ώστε να προλάβουν τους φοιτητές προτού γυρίσουν στα σπίτια τους για τις γιορτές” . Άραγε ποιο το κίνητρο να κάνεις μια τέτοια ομιλία. Το κίνητρο εκπηγάζει από τον ίδιο τον Καζαντζάκη. Ο καθένας από εμάς αυτό που το θεωρεί άξιο οφείλει να το μεταλαμπαδεύει”. Με συστήνει στο διευθυντή της Ακρόπολης ο οποίος παίρνει τα στοιχεία μου και δεσμεύεται να μου στείλει το νέο πρόγραμμα μιας και η ομιλία για το Νίκο Καζαντζάκη ήταν η τελευταία για το 2018.
Γεμάτος προβληματισμούς ξανά βγήκα στο κρύο περιμένοντας να συναντήσω τη κυρία με τη μαύρη κιθάρα. Ωστόσο εκείνη έλειπε. Ίσως να θυμήθηκε πως μεταξύ δύο αβύσσων βρίσκεται κάτι που λέγεται ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου