Ξεκίνησε να περπατάει ήσυχα και φρόνιμα πάνω στις ξύλινες σανίδες, που θύμιζαν κάτι από πλοίο πειρατικό και τις είχαν βάλει δίπλα ακριβώς από τη θάλασσα, έτσι ώστε με την πρώτη ευκαιρία της φουρτούνας, τα κύματα να χτυπήσουν τον πρώτο γενναίο περαστικό που θα είχε το θάρρος να τα βάλει μαζί της.
Στα αριστερά του φαινόταν στο βάθος αυτό το περίφημο βουνό, που τόσους Θεούς και ήρωες γέννησε και που ακόμα και ο ίδιος ο ήλιος, στη δύση του, έπρεπε να υποκλιθεί μπροστά του. Χάζευε όλα τα περίεργα σχέδια και χρώματα που τα άναρχα σύννεφα έφτιαχναν από πάνω, κάνοντας τα να θυμίζουν κάποια χορογραφία σύγχρονου χορού με στοιχεία μπαλέτου, η οποία είχε στηθεί στο Μέγαρο Μουσικής για όλους όσους θα ήθελαν, για δύο ώρες, να ζήσουν σε μιαν άλλη εποχή, φορώντας κάποιο φανταχτερό φόρεμα ή κάποιο σικάτο κοστούμι.
Στα δεξιά του οι Κήποι, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν απλοί και τυχαίοι, μιας και ο κάθε ένας ξεχωριστά κουβαλούσε το δικό του όνομα και τη δική του ιστορία.Του Ήχου, της Μνήμης, των Εποχών, του Απογευματινού Ήλιου, της Άμμου, της Μεσογείου, των Γλυπτών, των Ρόδων, του Νερού, της Μουσικής, του Αλέξανδρου. Τους χαιρέτησε όλους έναν έναν ξεχωριστά. Σαν να ήταν παλιοί φίλοι και σύντροφοι. Σαν να κουβαλούσαν όλοι μαζί κάποιο μικρό μυστικό, το οποίο έκλεισαν σε κάποιο κρυφό συρτάρι του μυαλού.
Ανάμεσα του περνούσε πλήθος κόσμου. Τους παρατηρούσε όλους. Στον κάθε έναν προσέφερε ένα λεπτό από το χρόνο του. Όλοι τους είχαν το δικό τους βάρος. Τη δικιά τους μοναδική πληγή. Τη δικιά τους όμορφη γαλήνη. Ο ψαράς που καθόταν ώρες πάνω στο αναδιπλούμενο σκαμνί και με το καλάμι σταθερό στο χέρι, συμβόλιζε την υπομονή και την πίστη. Το νεαρό ζευγάρι που καθόταν αγκαλιά στο τελευταίο παγκάκι στο βάθος, το πάθος και τον αυθορμητισμό. Ο πατέρας με το αγοράκι στους ώμους και η μητέρα με το μικρό μωρό στο καρότσι, τη χαρά και τη γαλήνη. Τους έβλεπε όλους. Και λαχταρούσε τους κόσμους τους.
Στο βάθος της ματιάς του φαινόντουσαν οι Ομπρέλες και ο Πύργος ο Λευκός. Λίγο δρόμο έχει ακόμα. Λίγο δρόμο και το ταξίδι θα έχει τελειώσει. Μέτρησε ένα, ένα τα βήματα του. Και φρόντισε να είναι όσο πιο αργά και μικρά γινόταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου