Στο Λιμάνι | Morley

Δεκαεννιά ζευγάρια πανέμορφα οπίσθια

τα κορίτσια στο λιμάνι ονειρεύονται νεκρές τους νεκρούς πελαργούς

βρωμοκοπάνε αλκοόλ και θανατίλα στους κόκκινους καναπέδες.

Ενενήντα χιλιάδες λέξεις και θα σπάσουμε τα σπίτια σας.

Όλοι οι νεκροί στο λιμάνι και οι κακοποιημένες πόρνες,

οι νταβατζήδες με τα κατσαβίδια στις τσέπες, η κλασσική λογοτεχνία

και ο Ανδρίκος ο ταρίφας, τα κορίτσια του Εθνικού και ο βροχερός καιρός, τα αποτυχημένα botox στις πενηντάρες τσατσάδες.

Σπέρνεται το νέο σκοτάδι μπροστά και από πίσω ακολουθούν πιστά κυνηγόσκυλα Cadillacs του ’50.

Οι ανάγκες είναι δύσκολα παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα.

Κουφάρια σφυρηλατημένα στον πόνο και τραγικά αδέρφια ενωθείτε μπροστά στον αχώνευτο μπάτσo ή σκουπίστε το αίμα από τις μύτες σας πνιγμένοι στα χαμόγελα.

Μέχρι να ψοφήσουν ένας ένας οι σκόροι στα φθαρμένα σας παλιόρουχα,

μέχρι να ψοφήσουν και σας πάρουν μαζί τους.

Γονατίστε μπροστά.

Θειάφι και στις αναιμικές σας μέρες.

Πυροβολήστε τον Μάκβεθ στο κεφάλι και σκάστε με ένα ληγμένο μπουκάλι γάλα που βουτήξατε από τα χέρια των αστέγων χαμένων αγοριών στα βάθη της Παραγκούπολης.

Σκάστε στις ακριβές πισίνες των γκαλαρισμένων μούτρων με το πιο χορτασμένο εγκέφαλο, την πιο άδεια κοιλιά και ένα χέρι δυναμίτη.

Ένα χέρι που θα πετάξει το δυναμίτη.

Ή αλλιώς αν θέτε πιείτε το γάλα.

Δωδεκάωρες βάρδιες βγαίνουν από την ζώνη παραγωγής

και σαν κωλόμωρα κλαίνε οι γέροι στα καφενεία.

Η εκκεντρική συμμορία του Μαρτσέλο Γκιλιαρντίνι

δε σκοτώνει πια, αλλά στα μπαλκόνια ανθίζουν ακόμα

τα λουλούδια της Ανδρομάχης.