Κάθε αρχή και τέλος | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Θα καταλήξουμε σκιές στον Άδη,
διαχωρίζεται η ζωή από το περίγραμμα μας.
Αυτοί που συνήθιζαν να φορούν μάσκες στην σύντομη τους δήθεν ζωή,
δεν έχουν μάτια.
Κι αυτοί που διάλεξαν να 'ναι γυμνοί
κέρδισαν την έκτη αίσθηση.

Μίλησε κανείς για εμπιστοσύνη;
Για όνειρα,
για δύναμη και θάρρος;
Ή μήπως για εκούσια υποταγή;
Είμαστε δούλοι των τραυματικών μας εμπειριών.
Όσοι μας πρόδωσαν μας κυβερνούν κι απαιτούν την αγάπη και την υπακοή μας.
Η ευτυχία και η αυτοκαταστροφή κρατούν το ίδιο σκοινί από τις άκρες.
Ανίκανοι και τρομαγμένοι στην ιδέα να κοπεί
προσκυνάμε την δυστυχία.

Ζήσαμε πολλά καλά κι ακόμα περισσότερο πόνο,
μάθαμε να μην ξεχωρίζουμε το καλό απ' το κακό
γιατί γνωρίσαμε πως τίποτα από τα δυο δεν υπάρχει.
Ο θεός είναι διττός -όπως η φύση του φωτός- μας μισεί και μας αγαπά στον ίδιο χρόνο.
Ο παράδεισος είναι υπερεκτιμημένος.

Οι εμπειρίες της έως τώρα ζωής μου δεν μοιάζουν παρά μόνο σαν αρχεία κακών ποιημάτων που κράτησα
για να θυμάμαι από που προέρχομαι
και για να υπενθυμίζω στον κακό μου εαυτό που πάω.