Μεσάνυχτα κοντά τελείωσα το καινούργιο της βιβλίο. Τελείωσα είπα; Ρούφηξα είναι η σωστή λέξη.
Με τη γνώριμη πια γραφή της, σφραγίδα της, δικές της οι λέξεις κεντημένες με τρόπο που σε βρίσκουν με γλυκές ξουραφιές ανυποψίαστο. Αλήθεια, δεν ξέρω πως το κάνει. Στην καινούργια νουβέλα, η λαλιά των ηρώων σε κερδίζει απ΄την πρώτη σελίδα. Η Φιλελλήνων είναι το πρόσχημα. ΄Ενας δρόμος που στήνεται ο καμβάς της Ιστορίας. Στο όμορφο υποκίτρινο χαρτί του βιβλίου.
Οι ήρωες είναι απόλυτα συγκροτημένοι και στην αρχή όσο μπαίνουμε στην πλοκή, σιγουρευόμαστε αναπαυτικά ότι πρόκειται για μια ηθογραφία, μια καταγραφή των ζωών που η μοίρα τις έφερε να συνυπάρχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σ΄ένα δρόμο.
Κι εκεί που απολαμβάνουμε επαναπαυμένοι, έρχεται το ευδαίμον χαστούκι της έκπληξης , της ανατροπής. Που κάθε καλή νουβέλα που σέβεται τον εαυτό της έχει. Αλλά εκείνο που απογειώνει τη Φιλελλήνων της Βίκυς Τσελεπίδου είναι ο τρόπος που αυτό γίνεται : Υπόγεια, ανυποψίαστα, όπως της αρμόζει της ιστορίας και του ήρωα που μας κερδίζει τόσο γρήγορα και βαθιά, ώστε να ματώσουμε κι εμείς με το τραύμα του. Αυτό που μας βρίσκει στο τέλος.
΄Ενας δάσκαλος λέει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει να δίνει απαντήσεις, πρέπει να γεννάει ερωτήσεις. Η Βίκυ Τσελεπίδου το πέτυχε αυτό με τη Φιλελλήνων της. Αλλά και με τα άλλα μικρότερα διηγήματα που τη συνοδεύουν στο ίδιο βιβλίο. Βρέθηκα με το “Πέρσι Σέλεϊ” να μαγεύομαι με τις αντιθέσεις της ιστορίας αυτής, να γκουγκλάρω μες στη νύχτα τους δρόμους της Πλάκας στο “Χατζή Χαλίλ Εφέντης” και ξεσπαθώνω με το τελευταίο “ΑΙΣΧΟΣ !” που καθρεφτίζει την απροκάλυπτη πλέον μισαλλοδοξία του Κλήρου.
Κι εμείς να βυθιστούμε στην εξαιρετική Φιλελλήνων. Κάνοντας την αρχή εδώ μ΄ένα μικρό απόσπασμα :
Εκδόσεις Νεφέλη.
[Ωραίο τίπ στο αυτί - ειδικό τσιπάκι που διαβάζεται από κινητό και σε πάει κατευθείαν στις πληροφορίες του βιβλίου].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου