Είχε αλεξίσφαιρο χαμόγελο.
Δεν το διαπερνούσε τίποτα.
Ούτε λόγια,
ούτε βλέμματα.
Ήταν θεραπευτικό.
Ήταν σαν μαγεία.
Κανένα γιατρικό δε έκανε όσα κατάφερνε να κάνει εκείνη με το χαμόγελο της.
Θα έλεγε κανείς ότι είχε χάσει τα λογικά της,
όμως όχι.
Οι λέξεις ήταν εκεί.
Έπρεπε κάποιος να τις βάλει στη σειρά.
Και προσπαθώ να τις βάλω,
και θέλω να το κάνω.
Μα αυτές πατιούνται σαν μισοσβησμένα αποτσίγαρα στα βρεγμένα πεζοδρόμια.
Μια πρόσκληση στον κάδο.
Κάτι σκισμένα χαρτιά.
Ένας σκασμός ανεκπλήρωτα όνειρα.
Χαμογέλα μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου