Έρωτες δίχως τέλος | Πράξια Αρέστη

"Τέλος". μία λέξη το ίδιο τρομαχτική με τη λέξη "αρχή". Πότε τελειώνει πραγματικά κάτι; Μόνο όταν τελειώνει μέσα μας. Μόνο όταν ο έρωτας μέσα μας για κάποιον εξαλειφθεί και χαθεί κι ας μην είναι πια αμοιβαίος.

Αυτός που βρίσκει τη δύναμη να δώσει τέλος σ' έναν έρωτα είναι πάντα αυτός που αγάπησε λιγότερο; Είναι πάντα ο κακός της ιστορίας; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που έπαψε πια να νιώθει; Και ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που νιώθει αλλά πια δεν αντέχει;

Το τέλος υπάρχει στη ζωή μας γιατί πρέπει κάποτε να το δίνουμε. Αλλιώς δε θα υπήρχε. Υπάρχουν όμως και οι έρωτες χωρίς τέλος. Ψυχοφθόροι έρωτες, αμοιβαίοι που έχουν μπροστά τους κλεισμένους όλους τους δρόμους. Πιο δύσκολα ξεπερνάς κάποιον που έχασες ενώ ακόμη σ' αγαπούσε και τον αγαπούσες. Πιο δύσκολα μπορείς να προχωρήσεις όταν η ενέργειά του και οι σκέψεις του εισβάλλουν άθελά του τις νύχτες στα όνειρά σου και σου ζητούν να μείνεις λίγο ακόμη κι ας πονάς.

Υπάρχουν έρωτες που πέθαναν αλλά τα φαντάσματά τους έμειναν ανάμεσά μας να περιπλανιούνται, σαν βασανισμένες ψυχές που έφυγαν άδικα από τη ζωή, χωρίς να προλάβουν να ολοκληρώσουν τον σκοπό τους. Άνθρωποι τόσο ερωτευμένοι που παίρνουν μια ανάσα με την αντάμωση και πεθαίνουν εκατό φορές μέχρι την επόμενη. Άνθρωποι που έδωσαν τέλος στη σχέση τους, όμως το τέλος μέσα τους αργεί ακόμη να 'ρθει.

Υπάρχει κάποιος που μπορεί να πείσει την καρδιά να μην αγαπά όταν, αυτή δε θέλει να σταματήσει από μόνη της να το κάνει; Υπάρχει μυαλό που κατάφερε πραγματικά να σκοτώσει τα θέλω της καρδιάς; Πολλοί μπόρεσαν να φυλακίσουν τα αισθήματά τους σε φυλακές υψηλής ασφαλείας για να μην βγουν σεργιάνι και να ψάχνουν αυτόν που λαχταρούν. Κανείς δεν μπόρεσε, όμως, να τα σκοτώσει με τη λογική.

Η αγάπη κάποιες φορές πεθαίνει ξαφνικά μια μέρα από μόνη της, χωρίς να μπορούμε να πούμε ακριβώς το γιατί. έτσι απλά παθαίνει καρδιακή προσβολή και χάνεται. Άλλες φορές, όμως, όσες μαχαιριές και να τις καρφώσεις, δε λέει με τίποτα να ξεψυχήσει. Μένει εκεί κι αιμορραγεί και μαζί της αιμορραγούν και οι άνθρωποι. Είναι αλήθεια ο πιο αργός κι ο οδυνηρός θάνατος να μην μπορείς να έχεις αυτόν που αγαπάς. Νιώθεις χαμένος σ' ένα σκοτεινό δάσος χωρίς τέλος, με νεράιδες κακές και καλές που σου δημιουργούν ψευδαισθήσεις, ελπίδες, παραισθήσεις, μικρές στιγμές επανασύνδεσης και δε σ' αφήνουν ποτέ να βρεις την έξοδο προς το φως.


Οι έρωτες που έπρεπε να είχαν να τελειώσει αλλά δεν τα κατάφεραν ποτέ, μας στοιχειώνουν. Ποιος θα βρει τη δύναμη να δώσει ένα τέλος; Ποιος θα καταφέρει να βρει την έξοδο από το σκοτεινό δάσος; Ή μήπως θέλουμε να μείνουμε για πάντα εκεί, ερωτευμένοι και χαμένοι;