Σήμερα ξύπνησα παιδί.
Παίζω με πλαστελίνες κόκκινες σε θαλασσί κόντρα πλακέ.
Τα παιδικά χεράκια μου γεμίζουν μαρκαδόρους.
Ντύνω το αρκούδι μου με μια πλισέ φουστίτσα μπλε
και το τραβολογώ μαζί μου.
Πώς έγινε αυτό, σπάω το κεφάλι μου, δεν ξέρω.
Χτες βράδυ πιάτα έπλενα και το μεγάλο αντικολλητικό τηγάνι.
Καθάριζα επιμελώς τον πάγκο στην κουζίνα με ένα καινούριο σφουγγαράκι.
Τώρα κατρακυλώ μια ρόδα με ξυλάκι,
με αυτή γυρίζω στα δωμάτια
και εκείνη κουδουνίζει.
Φορώ καρό κοντό παντελονάκι - βλέπε φωτογραφίες 1975.
Δες με! Με κίτρινο μερσεριζέ μπλουζάκι
και κόκκινα παπούτσια με λουράκι.
Αφού εγώ να σφουγγαρίσω έλεγα
-δεν ήξερα αν φτάνει η παρκετίνη-
να κατεβάσω κανένα ρούχο χειμωνιάτικο μου είπανε
γιατί έβγαλε ψύχρα.
Δουλειά -το έβλεπα- μαζεύτηκε πολλή
και 5-6 τηλεφωνήματα κάποια στιγμή να γίνουν.
Όμως ανέμελη μικρή παίζω με τις κουκλίτσες
που ολόγυρά μου αράδιασα και λέω παραμύθια.
Ξεμαλλιασμένες όλες τους,
γυμνές και πάλι ωραίες.
Ώρες με περιμένανε να φτιάξω τις πλεξούδες.
Είμαι η μαμά τους η καλή,
παιδιά μου είναι όλες,
πόσο πολύ τις αγαπώ ούτε κι εγώ το ξέρω.
Σα να θυμάμαι σίδερο πως έπρεπε να βάλω
και εκείνο τον βασιλικό ξανά να τον ποτίσω.
Πού πήγανε τα χρόνια μου
και πού οι ως χτες φροντίδες;
Πώς έγινα ξανά παιδί
να ξεφυλλίζω τις πρώτες μου σελίδες;
Ίσως και να ’ναι όνειρο
και πάλι να ξυπνήσω,
να ’μαι λίγο πιο ώριμη,
να ξέρω να απαντήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου