Διαβάζουμε | Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΤΟΥ HOTEL PHIDIAS του Θοδωρή Τσαπακίδη

Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα βγαλμένο από τις γειτονιές της σύγχρονης Αθήνας, συνδεδεμένο με την αναζήτηση της ανθρώπινης ψυχή, την αέναη ζωντανή περιπέτεια της εκπλήρωσης και της κάθαρσης είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Τσαπακίδη «Ο ελέφαντας του Hotel Phidias».

Μια αστυνομική περιπέτεια που σε όλη την έκταση του έργου μοιάζει με παλινδρομικό καρδιακό τικ τακ, μια καλοστημένη πολιτική πλεκτάνη, μια αφόρητη ταύτιση με την Ελλάδα της κρίσης, ένας συγκυριακός, μα μοιραίος έρωτας και σίγουρα ένας μεταιχμιακός ήρωας. Ο Θάνος Αποστολίδης, ο ήρωας, πάνω στον οποίο ο συγγραφέας σκιαγραφεί την ηθική κατάπτωση του αισιόδοξου, αγωνιστή και ποιητικού νέου που με τα χρόνια συμβιβάζεται, αγκυλώνεται ή τέλος πάντων, ενηλικιώνεται και ως μεσήλικας, πια, στέκεται μπροστά στον έφηβο εαυτό του και παλεύει να τον σώσει. Κι από την άλλη η Σοφί Ρουαγιάλ, ο όμορφος χαρακτήρας του έργου, φροντισμένος συνειδητά από το συγγραφέα για να αναπαραστήσει αντιπροσωπευτικά το ρόλο της νεότητας και να φωτίζει δειλά, με την παράτολμη ευφυΐα της, τα χρώματα της διαφθοράς και παραπλάνησης που περιτριγυρίζουν την ιστορία.

Ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη της ιστορίας του Ελέφαντα να κυλάει εύκολα και προοδευτικά, μέσα από το συνεχές χτίσιμο των χαρακτήρων. Οι ήρωες του έργου είναι φροντισμένοι, ολοκληρωμένοι και άκρως επιτελικοί για την πλοκή, παραμένουν έξυπνοι και καλλιεργημένοι αντανακλώντας, σε όλο το αφήγημα, τη σκέψη του γράφοντος μέσα από πολλά διαφορετικά φωτισμένα πρίσματα.

Το σκηνικό του σύγχρονου κέντρου της Αθήνας, με τα κλασσικά και μεταπολεμικά κατάλοιπα, με την ποιητική και διαπολιτισμική του φύση και την αποξενωμένη του θέση φιλοξενεί την ιστορία διαφθοράς και πάθους του Ελέφαντα. Ο Αποστολίδης θα μας συστηθεί μέσα στο δωμάτιο του Hotel Phidias, απόλυτα χαμένος, θα μας οδηγήσει  σταδιακά σε μια ιστορία, όχι ηρωική αλλά μυθιστορηματική, απτή και ειλικρινά ανθρώπινη. Ο αναγνώστης θα περπατήσει γρήγορα κι ηρωικά, μέσα από τα βήματα του συγγραφέα στην αφήγηση που ρέπει, καταπληκτικά, ανάμεσα στη ματαίωση και την αγωνία της αναμενόμενης κάθαρσης.

Τέλος, ο Θοδωρής Τσαπακίδης, με εμφανείς ισχυρές λογοτεχνικές καταβολές και πολύ δυναμική πένα, δημιουργεί ένα ανάγνωσμα που ανάλογα με τη δεινότητα του αναγνώστη μπορεί να διαβαστεί πολυεπίπεδα. Πρόκειται, πιθανότατα, για ένα κείμενο που διατρέχεται από εξομολογητικές αναφορές κι ίσως αυτό είναι το στοιχείο που διατηρεί την έντονη υποβλητικότητα στο σύνολο του έργου. Μια καλλιεργημένη, ζωντανή και διεισδυτική ιστορία που αξίζει να διαβάσετε.

Γράφει η Ραφαέλλα Μανέλη