Μνήμη Edith Piaf | Μαρίνα Καρτελιά

Το σπουργιτάκι - Mome

Edith Piaf et Theo Sarapo

Πέρνα μέσα Μυλόρδε,

Δε με νοιάζει ποιος είσαι. Δε ρωτάω. Κάνει κρύο στο έξω Παρίσι κι εγώ είμαι εδώ για σένα. Θα τραγουδάω, θα σε κερνάω κρασί, θα λέω τις πιο όμορφες ιστορίες, τις πιο λυπημένες μου από το πεζοδρόμιο, δε θα σε καταθλίβω όμως, θα τις λέω με ωραίες εικόνες, σαν φυλαγμένες αναμνήσεις.
Θα σου μιλώ για τον έρωτα, θα σε κάνω να νιώσεις άνετα, όλη τη ζωή αυτό κάνω, είμαι χρήσιμη, διασκεδαστική, μια σκιά του δρόμου ναι, ένας κόκκος άμμου, μόλις όμως πέσουν επάνω μου οι προβολείς του μπιστρό, η μαύρη μου ψυχή σταματά να κλαίει.

Αρχινάει το τραγούδι, Μυλόρδε, να νιώσεις αποκλειστικός κι ας μην είσαι, να νιώσω μοναδική, κι ας μην είναι αυτός ο σκοπός μου. Δε θέλω να βλέπεις εμένα, θέλω να βλέπεις τη φωνή μου, να θυμάσαι το γρέζι της, την ερμηνεία μου.

Να θυμάσαι το κελαρυστό ρο μου, Μυλόρ, και γι΄αυτό να μείνω στην αιωνιότητα όταν πεθάνω και να μην ξεχαστώ ποτέ.

Μα για σένα, Μυλόρδε, να είμαι για πάντα το σπουργιτάκι σου.