Πως πιστεύεις ότι εγώ αναπνέω,
Όταν τυπική κουβέντα,
Για σένα έχω γίνει;
Όταν ακούω από σένα το “γεια”,
Που όλοι ακούνε;
Όταν βλέπω γεμάτο,
Το διπλανό σου κάθισμα,
Που κάποτε για μένα το κρατούσα;
Όταν σε βλέπω,
Την μπλούζα του να φοράς,
Και θέλω να έρθω να τη σκίσω;
Μικρή μου ανάσα,
Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Πλέον είσαι κόμπος στο λαιμό.
Και σιγά, σιγά πεθαίνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου