Να με θες για τα αθέατα στους άλλους | Έλλη Πράντζου

Δε θέλω να με θες μόνο για το μυστήριο κακό παιδί μέσα μου που το έπαιζε αδιάφορο μέχρι να σε κερδίσει. Δε θέλω να με θες μόνο τις στιγμές που μπορώ να κάνω και χωρίς εσένα. Δε θέλω να με θες μόνο όταν βλέπεις ότι είμαι ικανή να φύγω ανά πάσα στιγμή ούτε για τις φορές εκείνες που ξέρεις ότι αν αφεθώ θα επιστρέψω στον μαλάκα εαυτό μου τον οποίο -όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι- ένα σου κομμάτι ξέρω πως έχει ερωτευτεί. Το κομμάτι σου εκείνο που δε θες να αποδεχτείς κι ας πιάνεις ώρες-ώρες τον εαυτό σου προς μεγάλο σου εκνευρισμό να μισοπαραδέχεται ερήμην σου πως ήταν και λίγο γοητευτικός εκείνος ο μαλάκας εδώ που τα λέμε.

Ήταν. Όμως δεν ήμουν και δεν είμαι μόνο αυτό. Κι ας ξέρω ότι μόνο ένας άνθρωπος κάθε άπειρα χρόνια θα βρεθεί να μου γεννήσει κι εκείνο το κοιμισμένο κάτι άλλο από την αρχή. Δε θέλω να με θες μόνο στους γοητευτικούς μου κυνισμούς, λοιπόν. Ούτε όταν ο εγωισμός μου σε ερεθίζει καθώς ξεπερνάει το μπόι μου. Θέλω να με θες όταν σου δείχνω πως είσαι η αδυναμία μου γιατί είσαι ο μόνος άνθρωπος τη δεδομένη στιγμή εκτός από τον εαυτό μου που του επιτρέπω να μπορεί να μου δώσει δύναμη ή να μου τη στερήσει. Δε θέλω να με θες μόνο όταν με βλέπεις να τα βάζω με θεούς και δαίμονες αλλά περισσότερο θέλω να με θες όταν μεταμορφώνομαι σε βρέφος στην αγκαλιά σου και νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ.

Θέλω να με θες για το ανώριμο παιδί μέσα μου που όταν δεν κλαίει κρυφά δακρύζει φανερά ζητώντας συναισθηματική επιβεβαίωση από εσένα και μόνο. Θέλω να με θες για εκείνους τους φόβους που πολεμούσα σιγά-σιγά για μένα και που όταν εμφανίστηκες αποφάσισα να τους παλέψω πατώντας το γκάζι μου κι άλλο. Θέλω να με θες όταν περνάω φάσεις που μου λείπεις ακόμη και τις ώρες που σε έχω δίπλα μου. Να με θες όταν υστεριάζω γιατί δε με καταλαβαίνεις έχοντας την απαίτηση να νιώθεις όσα αισθάνομαι χωρίς να χρειάζεται να βγάλω μισό φθόγγο. Όταν επιμένω χτυπώντας το πόδι μου στο πάτωμα σαν παιδί πεισμωμένο ότι μπορείς να το κάνεις. Γιατί έτσι σε ερωτεύτηκα. Και θέλω τότε να με θες.

Θέλω να με θες όταν αυτές οι ανασφάλειες που ακόμη δε σκότωσα με πνίγουν. Να με θες για τον κάφρικο ρομαντισμό μου όταν δεν ξέρω πού πάνε τα τέσσερα και νιώθω χαωμένη ακόμη και στην ιδέα του να πάρω μια πρωτοβουλία για να σου κάνω μια έκπληξη. Να με θες όταν σου λέω ότι πήγα να σου πάρω την τσάντα που σου άρεσε για να σου την κάνω δώρο και πως μόλις έφτασα στο μαγαζί στεκόμουν μία ώρα σαν χαμένη μπροστά στη βιτρίνα γιατί δε θυμόμουν ποια απ' όλες ήταν. Μέχρι που στο τέλος άρχισαν να με κοιτάζουν παράξενα κι έφυγα νιώθοντας ακόμη μπερδεμένη.

Θέλω να με θες όταν δεν μπορώ να οργανώσω ούτε το γραφείο μου, πόσω μάλλον τη ζωή μου και τις φορές που μου δείχνεις τον κόσμο μπας κι επιβιώσω αλλά σου απαντάω ότι δε μ' αρέσει καθώς επιστρέφω στον δικό μου. Θέλω να με θες όχι μόνο όταν δε σου δείχνω πόσο σε θέλω εγώ για να σε «ψήσω» αλλά κι όταν σου το δείχνω με τον πιο παιδιάστικο κι εκνευριστικό τρόπο που θα βιώσεις ποτέ στη ζωή σου. Να με θες όχι μόνο όταν το παίζω υπεράνω αλλά κι όταν γίνομαι κτητική και μου γυρνάει το μάτι ακόμη και στην ιδέα του παρελθόντος σου. Να μη με θες μόνο όταν νιώθεις ασφάλεια δίπλα μου αλλά κι εκείνες τις άλλες φορές που σε πιάνει φόβος για το μέλλον επειδή είχες τα κότσια να μην επιλέξεις τελικά στη ζωή σου κάτι και κάποιον συμβατικό.

Δε θέλω να με θες μόνο για όσα μπορώ να είμαι, για όσα είμαι χωρίς εσένα, για όσα υπήρξα πριν από εσένα, για όσα θα ξαναγίνω όταν φύγεις ή φύγω όποτε. Δε θέλω να με θες μόνο για τα καλά που γεννήθηκαν μέσα μου όταν σε ερωτεύτηκα. Θέλω να με θες και για όσα απάλευτα έδειξα σε σένα, για όσα αφοπλίστηκαν στο μυαλό μου για πάρτη σου, για όσα δεν αντέχω εγώ στον εαυτό μου, για όσα δε μου παραδέχομαι, για όσα έχασα εξαιτίας σου κι αυτό σημαίνει ότι σ' αγαπάω και με πονάει. Να με θες όχι μόνο για όσα φανερώνω στους άλλους αλλά και για την αθέατη ορατή μόνο σε σένα πλευρά μου.

Τι άλλο θέλεις να σου πω; Με είχες για άνθρωπο που παραδέχεται έτσι εύκολα συναίσθημα; Δεν είμαι. Μα θέλω να με θες επειδή σε σένα και για σένα τελικά είμαι τα πάντα και τίποτε. Θέλω να με θες, ξέρεις, για το χάος μου που δεν μπορώ ούτε εγώ να κουμαντάρω.

Είναι ζόρικο το ξέρω. Μα είτε με θέλεις, έτσι, ερωτευμένη μαζί σου είτε θα με θέλεις καθώς θα με βλέπεις να απομακρύνομαι από δίπλα σου. Και τότε θα είναι αργά.