Εκείνη | Τάσος Μαλεσιάδας

Και περπατάς και βλέπουν μία όμορφη γυναίκα,

δίχως να ξέρουν την εμορφιά που μέσα σου γεννάται.

Κοιτούν τις άκρες του προσώπου ή των ποδιών σου,

τα στήθη, τους μυώνες, τα μαλλιά,

το ερωτικό σου ανάστημα ή πώς σιγά τα μάτια

τα μισοκλείνεις, χωρίς να θες, χωρίς να υπολογίζεις.

Δε βλέπουν οι άλλοι τα μάτια σου,

τά που για μένα υπήρξαν

η αλέα που διάβαινα τις άκρες του μυαλού μου,

ή τα δάχτυλα ποίηση, φιλοσοφία και λέξεις

που είχαν λάβει το χρώμα απ' τα μαλλιά σου

και που χωρίς αυτά ζωή, μου είπες, δε φτιάχνεις.

Και έτσι μαλάκωσε η φωνή και η καρδιά μου εχάθη•

κι έγινε κτήμα στο σύγνεφο, στο ονειρεμένο κήπος

κι έγινε σώμα που έκλεινε βαθιά μες στο κρεβάτι

και μαζευόταν και έχανε τον κοσμικό του χώρο

κι έγινε λέξη που έσβηνε στων αστεριών τον χάρτη

και παραλία ολόκλειστη απ' τη ματιά των ξένων

κι έγινε σκλήθρα που διέρρηξε το σώμα, την ψυχή μου

και ποταμούς τα μάτια μου γεννήσαν από πρίνους

κι ήταν ωραία η αυγή και ήταν γλυκό το δείλι

και ήταν η ανάσα μου κερί και η καρδιά μου επίσης

μα τώρα πια δεν είναι•

έσβησε τ' αγέρι τη φωτιά, έσβησε την ψυχή μου

και το ποτάμι πέτρωσε, τ' αστέρια γίναν στάχτη

στο μακρινό στερέωμα, μαζί με την καρδιά μου.