Θα σου θυμίζω πάντα τη χαμένη ευτυχία μας | Πράξια Αρέστη

Φοβάσαι. Ή μάλλον καλύτερα με φοβάσαι. Γι' αυτό με θες όσο πιο μακριά γίνεται. Γι' αυτό και έδωσες στη λέξη "κοντά" άλλη σημασία, τέτοιαν που να μοιάζει περισσότερο με το "μακριά".

Με θες μακριά για να μη σου θυμίζω πως η τέλεια ζωή που έφτιαξες σε κάνει δυστυχισμένο. Για να μη σου θυμίζω ότι ζεις για άλλους κι όχι για σένα. Για να κρατάς κοιμισμένα μέσα σου όσα νιώθεις για μένα. Για να μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου όταν το κορμί σου σε ικετεύει να 'ρθεις να με βρεις.

Αλήθεια, πιστεύεις ότι σε πιστεύω; Μπορείς να ξεγελάσεις όλους τους άλλους, όχι, όμως εμένα. Ξέρεις ότι ξέρω, ξέρεις ότι σε ξέρω κι ακόμη συνεχίζω να σ' αγαπώ, κι αυτό σε τρομάζει. Πιστεύεις ότι η σιωπή που μου στέλνεις, μου δίνει τα σωστά μηνύματα; Ακούω τη σιωπή σου, την αισθάνομαι. Όπως αισθάνομαι κι όλα όσα προσπαθείς να μου κρύψεις, κάθε φορά που καταφέρνω για λίγο να σπάσω τις άμυνές σου και να σε πλησιάσω. Η σιωπή σου μου λέει ότι διάλεξες να ζεις χωρίς εμένα, όμως, υποφέρεις γι' αυτό. Όχι, δε μου λέει ότι είσαι δυνατός, αδιάφορος κι ευτυχισμένος μακριά μου. Μου λέει ότι θες και δεν μπορείς. Με παρακαλεί να σε συγχωρήσω που δεν είσαι μαζί μου και να μην πάψω ποτέ να σ' αγαπώ και να σε σκέφτομαι. Περίεργη σιωπή, απ' αυτές που σε σκλαβώνουν.

Λοιπόν αγάπη μου, δε θέλω να σε τρομάξω, όμως, όσο μακριά κι αν είμαι πάντα θα με νιώθεις και θα τινάζεσαι όταν θα νομίζεις ότι με βλέπεις στο πλήθος, γιατί υπάρχω μέσα σου. Δε φταίω εγώ. Εσύ με έβαλες εκεί μέσα κι έτσι έχουμε και οι δύο για πάντα φυλακιστεί. Δε φταίω εγώ για τις στιγμές αμοιβαίου οργασμού, για τις στιγμές του αμοιβαίου γέλιου και ευτυχίας, για τις τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο, για το ότι βλέπω σε σένα εμένα κι εσύ σε μένα εσένα.

Δε φταίω, όμως, πληρώνω αυτή την αγάπη ακριβά. Την πληρώνω με τα καλύτερα μου χρόνια, με νύχτες μοναξιάς, με δάκρυα και περισσότερο με στερήσεις στον έρωτα. Εσύ είσαι ο έρωτας και είμαι καταδικασμένη να σε κοιτάζω από μακριά κλεισμένη στον πύργο μου που, που και που επισκέπτεσαι για λίγο.

Να σου πω κάτι; Κι εγώ φοβάμαι. Ή μάλλον καλύτερα κι εγώ σε φοβάμαι. Φοβάμαι τη μέρα που θα πετάξεις για πάντα το κλειδί του πύργου μου σ' ένα βάλτο για να μην το ξαναβρείς. Φοβάμαι τη μέρα που θα με συναντήσεις για τελευταία φορά και φεύγοντας θα μου κλείσεις μια για πάντα το παράθυρο για να μη σε βλέπω ούτε από μακριά. Αυτό φοβάμαι καθώς μεγαλώνω, ενώ θα 'πρεπε περισσότερο να με τρομάζει αυτή η υπέρμετρη αγάπη που νιώθω για σένα και δε λέει ελλείψει . Για σένα που είσαι τόσο κοντά μου μα και τόσο μακριά.