Σ' έψαχνα όλη μου τη ζωή. Αυτό το βλέμμα που σου ξυπνά ένα ανεξέλεγκτο πόθο και σβήνει τις δεύτερες σκέψεις. Αυτό το άγγιγμα που είναι τόσο οικείο όσο και το άγγιγμα της μητέρας μας. Αυτό το φιλί που βρίσκει χωρίς προσπάθεια το δρόμο του και αυτό το άλλο μισό που λένε ότι μας συμπληρώνει για πάντα.
Σε έψαχνα μέχρι που σε βρήκα. Τυχαία. Χωρίς να το περιμένω. Σ' αγαπούσα έτσι όπως είσαι πριν σε γνωρίσω, μα δεν ήξερα ότι υπάρχεις για να πατήσω την παύση σε όλα μέχρι να 'ρθεις. Κι όταν σε είδα δεν κατάλαβα ότι ήσουν Αυτός για να σε διεκδικήσω αρκετά.
Σε βρήκα όταν πια ήταν αργά. Και οι λίγες στιγμές μας πονούσαν τόσο, που αγρίευα σαν θάλασσα και τραβούσα το δέρμα μου να το ξεχειλώσω. Και σ' αγάπησα τόσο που δεν ήξερα ότι ένας άνθρωπος μπορεί ν' αγαπήσει τόσο κάποιον χωρίς να είναι αίμα του.
Σε βρήκα μα σε έχασα. Και τώρα τι; Που να πάω; Τι έχει πραγματικά σημασία χωρίς το αλλό μας μισό; Να ξέρω ότι υπάρχεις αλλά να μην μπορώ να γύρω πάνω σου τα βράδια να ξεκουραστώ. Να ξέρω ότι υπάρχεις μα να μην υπάρχεις για μένα.
Νιώθω απίστευτα μόνη κι αβοήθητη. Χαμένη σ' έναν κόσμο που τελικά ίσως να μην φτιάχτηκε για μένα, για μας. Μα εσύ είσαι η αγάπη μου και το είδα γραμμένο στην παλάμη σου. Το βλέπω στα μάτια σου και το νιώθω στον τρόπο που τα σώματά μας ενώνονται. Γι' αυτό δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ' αυτόν. Να είσαι μακριά και να σ' αγαπώ. Κι ίσως κάποτε η καρδιά να ξαναβρεί τον δρόμο της. Αυτόν που εσύ της έδειξες ότι υπάρχει. Αυτόν του αληθινού έρωτα που μια σε ρίχνει στο βούρκο και μια σε εξυψώνει στα σύννεφα. Αυτού του έρωτα που σε κρατάει πραγματικά ζωντανή κι όχι στο αναπνευστήρα.
Μπορεί να σ' έχασα, όμως, κέρδισα τόσα από σένα και είναι ολά αυτά που με έκαναν αυτό που είμαι. Αυτή που θα ήθελα να είμαι χωρίς να φοβάμαι. Κι αν κάποια μέρα βαρεθείς και κουραστείς και θες να γύρεις στον ώμο μου όπως εγώ, πάρε με χωρίς κανένα δισταγμό. Μπορεί εγώ να σ'έχασα, εσύ όμως δε θα με χάσεις ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου