Γιατί με κοιτάτε έτσι κύριοι;
Γιατί έχω το βλέμμα σας,
Πάνω μου καρφωμένο;
Δεν μπορείτε να αντέξετε,
Να το έχετε αλλού στραμμένο;
Βλέπω στα μάτια όλων,
Την έκφραση του “δε γνωρίζω”.
Πόσο ίδια είναι με αυτήν,
Που φωνάζει από μακριά “φοβάμαι”.
Κύριοι το βλέμμα σας με παγώνει.
Πιστεύω πως κλοιό σφιχτό,
Γύρω από μένα ενώνει.
Μοιάζει διέξοδο,
Να μην έχει.
Και όρια μαζί με φραγμούς,
Κανόνες ηθικής να θέτει.
Κύριοι μοιάζετε να ζητάτε κάτι.
Μοιάζετε να θέλετε,
Να σας πω ένα ψέμα.
Ζητώ συγνώμη,
Αλλά ψέματα δε γνωρίζω.
Ποτέ δεν έμαθα,
Την αλήθεια πως να κρύβω.
Πως κουβέρτα χοντρή να παίρνω,
Και τα κρύα πόδια να σκεπάζω.
Κύριοι στρέψτε αλλού,
Ελεύθερα το βλέμμα.
Ίσως κάπου αλλού,
Να βρείτε αυτό το ψέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου