Σαν σταγόνες βροχής είναι τα αισθήματά μου για σένα. Τον περισσότερο καιρό πέφτουν ήρεμα και διακριτικά στη γη για να την ποτίσουν χωρίς να την πληγώσουν και την άλλη δυναμώνουν, αγριεύουν και τη χτυπάνε ανοίγοντάς πληγές.
Eίναι οι ώρες που λείπεις. Είναι οι ώρες που μου λείπεις, που τη μια θυμώνω και την άλλη κλαίω. Αυτές τις ώρες η βροχή γίνεται η στάση μου και σ' αυτήν σε περιμένω να φανείς.
Κι όταν συναντιόμαστε, μοιάζουμε με κείνα τα θυμωμένα, μαύρα σύννεφα που όταν σμίγουν δημιουργούν αστραπές και καταιγίδες και σαν ξεσπάσουν πάλι ημερεύουν κι ασπρίζουν, αφήνοντας τον ήλιο να φανεί.
Σε σταγόνες έρχεται η αγάπη μου τις νύχτες που συνεχώς δυναμώνει, ώσπου γίνεται δυνατή βροχή και με πλημμυρίζει.
Τις θέλω αυτές τις βροχερές νύχτες του Οκτώβρη γιατί με φέρνουν πιο κοντά σου. Θέλω τις σταγόνες της βροχής μια να μου χαϊδεύουν και μια να μου χτυπάνε το σώμα, γιατί έτσι νιώθω ζωντανή.
Στο καλοκαίρι και τα ήρεμα νερά κανένας έρωτας δεν έζησε πολύ. Γι' αυτό κι ο έρωτας μας ακόμη φουντώνει. Γιατί ζει στο χειμώνα και τις τρικυμίες. Παλεύει να σωθεί και κάθε φορά που μια μάχη τελειώνει βγαίνει πιο δυνατός.
Θέλω το χειμώνα σου γιατί το καλοκαίρι μου χωρίς αυτόν δεν έχει καμία αξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου