Απ' τα μπαλκόνια | Σταμάτης Παρασκευάς

-χερσόνησοι στο κενό- απλώνουμε τα χέρια και χαιρετούμε τους περαστικούς,

κρεμάμε τα σώματα για να πλησιάσουμε το σώμα από κάτω που του ρίχνουμε τα κλειδιά που χρειάζεται ή κάτι άλλο ξεχασμένο -απτό πάντα, μοναχά απτό-

κι απ' τα μπαλκόνια μες στην νύχτα τρεμοσβήνουν νυχτιάτικο οι κάφτρες σαν μισοκαμμένοι φάροι και στα μπαλκόνια κάθε πρωί οι στάχτες από σβησμένα τσιγάρα και πεσμένα αστέρια παρασέρονται από τον γλυκύ ξημερώματος άνεμο και τα γυμνά πόδια

και στα μπαλκόνια -οι δικές μας ουτοπίες-

δουλεύουμε τη φαντασία μας, αυτή που είναι πριν την κι από την μνήμη πιο πολύ.

Απ' το μπαλκόνι θα σε δω σε μαύρα ρούχα, έχοντας ξεχάσει να βάλεις τα λευκά, έχοντας ξεχάσει τα λευκά, φορώντας μαύρα.

Στο μπαλκόνι προσευχήθηκα για σένα, σταυρώθηκα, αποκοιμήθηκα στην πλαστική καρέκλα και σ' είδα σε ρούχα μαύρα ή έτσι τα έκανε η νύχτα να της μοιάσουν.