Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων | Δυο Μικροδιηγήματα | Το Χαρτόκουτο, Νοέμβριος

Επιμέλεια : Μαρίνα Καρτελιά.

Το Pause αγαπά τα ζώα και αναδημοσιεύει σήμερα δυο διηγήματα αγαπημένων συγγραφέων που μιλούν γι΄αυτά. Είναι και τα δυο συγκλονιστικά στην αλήθειά τους, στην αποτύπωση δηλαδή της πραγματικότητας των ζώων στον κόσμο των ανθρώπων.

Το πρώτο από τη συλλογή διηγημάτων του Κώστα Καβανόζη, "Το Χαρτόκουτο":

Η τελευταία φορά

H Μαυρίκα ήταν ένα φεγγάρι ο σκύλος μας. Ο πρώτος κι ο τελευταίος, άλλον δεν περιμαζέψαμε ύστερα.

            ΄Εξω στην αυλή τον ταϊζαμε, του ΄φτιαξε και φωλιά ο πατέρας μου άμα γκαστρώθηκε, με κάτι κουρέλια τον βόλεψε και χαρτόκουτα να γεννήσει κάτω απ΄τη σκάλα. Να κάνει τα κουτάβια του.

            ΄Επιασε στα καλά καθούμενα η Μαυρίκα να πνίγει κότες απ΄τη γειτόνισσα. Και να μας τις κουβαλάει – πεσκέσι - , μια, δυο, τρεις, την έσπασε στο ξύλο ο πατέρας μου, δεν το ΄κοβε. Με το ματσούκι, αλυχτούσε μονάχα η γκαστρωμένη και λούφαζε παρακεί.

            Μ΄έστειλε μια μέρα κι έφερα ένα τσουβάλι ο πατέρας μου. Κουτάβια από μέσα της πόσα να ΄βγαζε, την καραμπίνα την έφερε αυτός.

            ΄Εσταζε μετά στο κουβάλημα πάνω στα πόδια του πατέρα μου το τσουβάλι.

Το δεύτερο από τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, "Νοέμβριος".

Το λουρί που πάει βόλτα

Είναι οχτώ η ώρα το βράδυ - κάθομαι στο μπαλκόνι. Βλέπω κάτω, στη μικρή ανοιχτωσιά, ανάμεσα στα αυτοκίνητα και στα λίγα χολερά γρασίδια, τον Κοσμά τον Βαστέλη, δεκαέξι χρονών, στη δευτέρα λυκείου, να προχωράει μόνος του, σκυφτός. Κάνει τη συνηθισμένη, ίδια διαδρομή που έκανε με τον σκύλο του, το περίφημο ντόμπερμαν, τον ΄Εκτορα, που τον υπεραγαπούσε, τον λάτρευε και τον έχασε - πέθανε από ειλεό, πριν από είκοσι μία μέρες. Λίγο προτού χαθεί, στο νοσοκομείο σκύλων όπου τον μετέφερε ξημερώματα, ξαπλωμένος στον μεταλλικό πάγκο του γιατρού σε κώμα, έσπρωξε με τη μουσούδα του το χέρι του Κοσμά, για να τον χαϊδέψει μια έσχατη φορά. Αυτός έβαλε τρυφερά την παλάμη του κάτω απ΄το κεφάλι του ζώου κι εκείνο άφησε την τελευταία του πνοή.

            Από τότε, εδώ και είκοσι μία μέρες ο Κοσμάς βγαίνει κάθε βράδυ την ίδια ώρα και κάνει ακριβώς την ίδια βόλτα που έκανε με το σκυλί επί δεκατέσσερα χρόνια, αλλά τώρα μόνος του - όχι μόνος του, καθόλου : κρατώντας σφιχτά το φθαρμένο λουρί του ΄Εκτορα.

------