Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και την Uranya μουσική του την παρακολουθώ χρόνια. Με κάτι μάτια από μέσα, αυτά που βλέπουν όταν τα ανοίγεις απαλά, κι όταν πιο πολύ κρατάς τα αυτιά σου ανοιχτά στα καλά ακούσματα. Δε θα πω ποιότητα γιατί ο όρος είναι παρεξηγημένος και σηκώνει πολύ νερό τελευταία.
Την πρώτη φορά που τον είδα, έσκασε μύτη ένα σπινθηροβόλο βλέμα και ένα ατίθασο τσουλούφι απ΄την πόρτα της πρόβας της χορωδίας που συμμετείχα. Τότε είχε κάνει το σήμα του Κόκκινου, που ήταν καταπληκτικό : Ξεσηκωτικό, μελωδικό, απλό κυρίως, με ήχους και εικόνες κατάλληλους για πρωί. Το έχει αυτό ο Καλαντζό, όπως τον φώναξε πρώτος ο Αρβανίτης κι ύστερα συνηθίσαμε κι εμείς να τον λέμε, με ένα αέρα οικειότητας αλλά όχι εξοικείωσης. Λίγο καιρό μετά που τον άκουσα να εξιστορεί το πώς σκέφτηκε και πώς το συνέθεσε, βεβαιώθηκα για κάτι που ο Καλαντζόπουλος είναι η προσωποποίησή του, πράγμα που συμβαίνει με πολύ λίγους καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Δημιουργία με απλότητα και σεβασμό στο μέλος.
Με τις μουσικές του μαγευόμουνα μ΄ένα τρόπο που μ΄έβαζε σε τριπ: Αυτό που λες φεύγω. Σε επίπεδα ενσυναίσθησης βαθειά. Απερίγραπτα γιατί αν τους βάλεις λέξεις, χαλάς την εικόνα. Βάλτε απλά τώρα τραγούδια του ν΄ακούσετε και θα καταλάβετε τι εννοώ. Την επόμενη φορά όμως που βρεθήκαμε, εγώ σε επίπεδο μαθητείας, βεβαιώθηκα και για κάτι άλλο που το ήξερα αλλά το έκανε να μη φαίνεται, κι αυτό έχει η αυθεντία.
Ο Καλαντζόπουλος μελετάει. Διαβάζει πολύ. Και βιβλία. Και μουσική. Και δεν έχει στεγανά. Για κείνον είναι ροκ και το ρεμπέτικο, το παλιό. Τα ακούσματά του ταξιδεύουν σε δευτερόλεπτα από τις κλίμακες της δυτικής μουσικής παιδείας στους λαϊκούς δρόμους και η μουσική του μπορεί να τα παντρέψει επιτυχημένα. Αναζητάει την ομορφιά και συνήθως τη βρίσκει γιατί χρησιμοποιεί τα κατάλληλα εργαλεία : αφοσίωση, απλότητα, αυταπάρνηση, συνέπεια. Κάνει συνεχώς αυτοκριτική και τεστάρει τα όριά του σ΄αυτό που μπορεί που τα βάζει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο πέρα. Για κείνον δεν υπάρχει συγκεκριμένο είδος που υπηρετεί, ούτε συγκεκριμένες μουσικές φόρμες. Γράφει τραγούδια, μουσικά έργα, ραδιοφωνικά σήματα, μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Οι επιρροές πολλές και διαφορετικές και τα πεδία δράσης στο άπειρο του ουρανού. Μπαίνει μέσα σ΄ένα μουσικό στοίχημα διαβασμένος, αλλά βουτάει σ΄αυτό με τον αυθορμητισμό μικρού παιδιού. Είναι απόλαυση να τον ακούς να μιλάει για τη μουσική, για τους ορίζοντες, για απλά πράγματα που μπορούν να ξεκλειδώσουν την έμπνευση, για τη μελέτη και την αφοσίωση. Αυτά που διδάχτηκα στο σύντομο σεμινάριο ήταν αρχές και κατευθύνσεις που ισχύουν γενικά στην Τέχνη. Απλώς ο Καλαντζόπουλος επέλεξε έναν τομέα : τη Μουσική. Θα μπορούσε να γίνει και Συγγραφέας ή Κινηματογραφιστής αν το ήθελε. ΄Εχει μια γενική θεώρηση των πραγμάτων στη ζωή. Και ξέρει να την εφαρμόζει, να τη μεταφέρει με σεμνότητα, χωρίς διδακτισμό, χωρίς μεγαλοστομία και στις χορδές της κιθάρας του που τις αφήνει να διηγηθούν τις ιστορίες που θέλει να πει.
Ναι, τι λέγαμε ; Αφορμή για όλα αυτά είναι η εμφάνισή του, στα πλαίσια του κύκλου "Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών", θεσμός που λειτουργεί με επιτυχία πια. Προσπάθησα να τον προλάβω στο προηγούμενο που συμμετείχε, αλλά δεν τα κατάφερα,
Το Σάββατο 13 Οκτωβρίου, εκεί γύρω στις 22:00, ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος θα είναι για μια βραδιά στον Ακροβάτη, μαζί με τη Λένα Κιτσοπούλου, πολυσχιδής και κείνη, ηθοποιός, συγγραφέας και τραγουδίστρια.
Στη συγκεκριμένη θα πρέπει να διακτινιστώ γιατί την ίδια μέρα έχω κάτι άλλο πριν, στην άλλη άκρη της πόλης. Αλλά θα τα καταφέρω. Το πολύ-πολύ να ταξιδέψω μέσω μιας σκουληκότρυπας απ΄αυτές τις μαγικές που ξέρει κι ο ίδιος να μας χώνει ξαφνικά με τις μουσικάρες του.
Και ποιος ξέρει; Αν είμαι τυχερή, μπορεί να τους ακούσω μαζί σ΄ένα τραγούδι της Στέλλας Χάσκιλ, που είναι απ΄τις αγαπημένες του φωνές. ΄Οπως και νάχει, τυχερή θα είμαι. Οπότε δε μένει παρά να ευχηθώ καλή αντάμωση σε όλους μ΄ένα απ΄τα τραγούδια που υπεραγαπώ. (Καλά αυτό, θα το πούνε σίγουρα!).
Υ.Γ. Το Κάμπινγκ. Αυτό. (Μπορείτε να το ακούσετε καθώς θα ετοιμάζεστε).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου