Ένα σκοτεινό παραμύθι | Έλλη Πράντζου

-Γιατί είσαι εδώ;

-Πού θα ήθελες να είμαι;

-Γιατί είσαι εδώ, μαζί μου;

-Γιατί το θέλω.

-Τι θέλεις από μένα;

-Εσένα.

-Ξέρεις τι είμαι εγώ;

-Λες όχι;

-Βλέπεις όσα θες να δεις.

-Και τι είναι αυτό που δε βλέπω;

-Κοίτα τον κόσμο γύρω σου.

-Από πότε σε νοιάζει εσένα ο κόσμος;

-Δε νοιάζει εμένα.

-Αλλά;

-Αυτό είναι το θέμα. Ίσως νοιάξει και πάλι εσένα κάποτε.

-Φοβάσαι;

-Όχι πάντα.

-Τώρα φοβάσαι;

-Τώρα ναι. Ίσως ναι.

-Τι σε τρομάζει;

-Ότι θα καταλάβεις.

-Τι θα καταλάβω;

-Εμένα. Τι είμαι. Τι είμαι στ' αλήθεια. Τι ήθελες από μένα;

-Άντε πάλι. Εσένα.

-Τι είδες σε μένα; Τι σημαίνει “εσένα”;

-Γιατί να σου πω όταν μπορώ να σου δείξω;

-Κι οι πράξεις παρερμηνεύονται καμιά φορά...

-Τα λόγια όχι;

-Θέλω να καταλάβω. Τι έχω να σου δώσω εγώ;

-Εσένα.

-Αυτό το είπες. Πολλές φορές.

-Κι ακόμη να καταλάβεις.

-Τι; Ο έρωτας θαμπώνει τα μάτια.

-Ο έρωτας από πού πηγάζει;

-Αυτό δε ρωτάω;

-Δε θα σου πω.

-Τι έχω να σου δώσω εγώ; Τη σκιά μου κυνηγάω. Ήμουν παιδί. Έγινα ένα μεγάλο παιδί. Όταν γεράσω θα γίνω έφηβος. Μέχρι εκεί φτάνω. Ως εκεί μπορώ. Τι έχω να σου δώσω; Έναν κόσμο που δεν υπάρχει; Δεν είσαι η Γουέντι ούτε εγώ είμαι ο Πίτερ Παν. Εδώ είναι πραγματικότητα. Κι οι Πίτερ Παν στην πραγματικότητα κάποτε πεθαίνουν. Στο μεταξύ δεν έχουν τίποτε να δώσουν...

-Το παραμύθι.

-Δεν είμαστε παιδιά.

-Γι' αυτό το έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη.

-Αν με θες για ένα παραμύθι μπερδεύεσαι. Γιατί εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου. Κι έχω μόνο αυτό. Τι άλλο έχω να σου δώσω;

-Αν δεν μπορείς να βρεις τα πάντα μέσα σε ένα αληθινό παραμύθι τότε τι αληθινό παραμύθι είναι;

-Τα πάντα μου δεν είναι αντικείμενα. Τα δικά μου πάντα είναι ιδέες.

-Και τι είναι πιο σημαντικό;

-Δες τον κόσμο γύρω σου.

-Από πότε σε νοιάζει εσένα ο κόσμος;

-Από τότε που με ένοιαξες εσύ για πρώτη φορά. Δεν κρατάει πολύ ο πανικός. Μα όταν έρχεται αυτός ο φόβος μου πνίγει την ανάσα σαν λυγμός. Φοβάμαι θα πέσει η μάσκα που μου έχεις φορέσει. Φοβάμαι θα με κοιτάξεις μια μέρα κατάματα και θα πεις στον εαυτό σου “φύγε”. Είμαι το αστείο τους γιατί τους κοροϊδεύω κατάμουτρα κι εκείνοι γελούν. Μα δε με παίζει αυτός ο κόσμος γιατί πρώτη εγώ τον απαρνήθηκα. Από παιδί...

-Αν ήθελα τον κόσμο θα είχα δίπλα μου εκατό άτομα που θα έκαναν για ένα.

-Ενώ τώρα;

-Έχω έναν άνθρωπο που κάνει για όλον τον κόσμο. Όπως τον ονειρεύτηκα.

-Εσύ; Μα δεν είσαι έτσι εσύ...

-Τις κεκτημένες μου ταχύτητες παλεύω. Μη με κρίνεις από αυτές αλλά από όσα καταπίεσα γιατί με έμαθαν να τα φοβάμαι. Αυτό βρήκα μέσα σου.

-Εγώ φοβάμαι να μην είμαι όσα θέλω. Μα όσα θέλω δε με κάνουν αυτό που είμαι πραγματικά.

-Μαζί θα είμαστε. Κι αν εσύ χάνεσαι εγώ θα σε βρίσκω. Κι αν εγώ μπερδεύομαι εσύ θα μου θυμίζεις.

-Κι ο κόσμος;

-Από πότε σε νοιάζει εσένα ο κόσμος;

-Από τότε που με ένοιαξες εσύ για πρώτη φορά. Δε θέλω να σε χάσω. Μα αν γίνει αυτό εγώ θα σκληρύνω κι άλλο. Κι ύστερα το παραμύθι μου θα γίνει πιο σκοτεινό από ποτέ. Με παλεύω, δεν το βλέπεις;

-Δε θα με χάσεις.

-Αυτό δεν ήθελα να το πεις.

-Ή ήθελες να το εννοώ και φοβάσαι.

-Μα δεν ξέρεις ούτε εσύ η ίδια αν ισχύει.

-Το τώρα σου δε ζεις;

-Πάντα. Εκτός από τις φορές που νιώθω και μπερδεύεσαι στα πόδια μου εσύ.

-Όλη η ζωή σου είναι ένα τώρα. Δε θα με χάσεις.

-Το πιο καθησυχαστικό ψέμα του απόλυτου έρωτα που σβήνει με το δεύτερο βλεφάρισμα του απατεώνα χρόνου.

-Κι όμως...

-Πάντα υπάρχει πιθανότητα. Παίζω με αυτές. Με τις πιθανότητες. Κι αν σε χάσω ο Πίτερ Παν θα γίνει πάλι ο κακός του παραμυθιού. Όπως ήδη λένε κάποιοι ότι είναι.

-Αν με χάσεις θα το έχει κάνει εκείνος.

-Ναι. Γιατί είναι αντιδραστικός.

-Άρα θα με έχεις διώξει.

-Όχι. Δεν κατάλαβες...

-...