Αν ήσουν βροχή,
δεν θα κρατούσα ποτέ ομπρέλα
θα περπατούσα στους δρόμους
μισόγυμνη
για να κυλήσεις πάνω στο σώμα,
να ποτίσεις ξεραμένα όνειρα
κι υποσχέσεις.
Αν ήσουν βροχή,
τότε για αγαπημένη εποχή
θα διάλεγα το φθινόπωρο, ή μήπως
να το κάναμε να έβρεχες
όλο τον χρόνο;
Όχι, όλο τον χρόνο.
Γιατί τότε, οι προσδοκίες
θα μούλιαζαν στη συνήθεια
και το γκρίζο θα έμπλεκε τη δροσιά σου.
Εγώ θέλω να έρχεσαι και να φεύγεις.
Να σε παρατηρώ στάλα- στάλα
να κατηφορίζεις
από τα πράσινα φύλλα.
Να τσαλαπατώ στις λακκούβες,
να ξε-χτενίζεις τα μαλλιά μου.
Εγώ, σε θέλω κάπως αλλιώς.
Να σε παρατηρώ μικρό συννεφάκι,
να μεγαλώνεις.
Να κρύβεις τον ήλιο
γιατί θα φέρεις ουράνιο τόξο.
Κάπως αλλιώς αντιλαμβάνομαι τη βροχή.
Το "πάντα" από δάκρια μούχλιασε.
Τώρα, χρειάζομαι μπόρες
συχνές και σύντομες•
Και μετά ας μένω με ημιτελή ουράνια τόξα,
το προσωρινό, η αναμονή και μια δόση μαγείας
έμαθα και μου αρκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου