Αυτό που δε μπόρεσα ποτέ να αντέξω
είναι η ανθρώπινη φύση
όλα όσα εκείνη κάνει ,λέει ,θέλει να γίνει
μα προπαντός όσα εκείνη αγωνιά να αποκτήσει
Κάθισα τόσα βράδια να αναλύσω
κάποιες φορές με μουσική
άλλοτε με κρασί
κάποτε ερωτευμένη
άλλοτε μεθυσμένη
κυρίως με τις σκέψεις απομονωμένη
Έζησα εκείνο το μεγάλο δράμα που επιζητούν
οι ηθοποιοί και οι ποιητές
βρήκα λιμάνι σε μια ήσυχη προβλήτα
κι ακόμα η ερώτηση δεν απαντήθηκε
καθώς σαν άξεστη ελπίδα κολυμπά μες την αμφιβολία
τι θέλουν οι άνθρωποι
όταν δεν έχουν τίποτα
και όταν έχουν τα πάντα
και τι κάνουν οι άνθρωποι όταν οι πνεύμονες
τσιρίζουν για επερχόμενο κίνδυνο
και εκείνη η φωνούλα στο μυαλό παίζει πινγκ πονγκ
ανάμεσα σε ευχαρίστηση και λάθος
έχω τόσες ιστορίες και θέλω παραπάνω
γίνομαι κι εγώ ένα με όλους
στη ρουλέτα της απληστίας
-ποτέ κριτής, μονάχα παρατηρητής-
να θυμάσαι
Ξημέρωμα τώρα
αύριο θα ξυπνήσω χρόνια πριν
σε κάποιο υπόγειο καζίνο του Λιβάνου
θα υπάρξω σε ένα τυχερό παιχνίδι
και σαν αέρας θα φύγω
αφήνοντας νικητές και ηττημένους
στο ίδιο τραπέζι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου