Δυο τρεις σκέψεις καθαρές | Φωτεινή Κονταργύρη

Όταν η Ποίηση κοιτάζεται στον ολόσωμο καθρέφτη του Χρόνου,
βλέπει την Αλήθεια απέναντι να της κλείνει το μάτι με νόημα. 
Τότε καταλαβαίνει πως είναι πάλι έτοιμη για το ταξίδι εκείνο
που από καιρού εις καιρόν πραγματοποιεί. 
Χωρίς άλλη καθυστέρηση και με ενθουσιασμό πεντάχρονου παιδιού
παίρνει τους στίχους αποσκευές, 
κάνει βιαστικά τον σταυρό της
και φεύγει, για να γνωρίσει τον κόσμο.
Τι άλλο μπορεί να αποτελεί 
αποστολή και λόγο ύπαρξης για την Ποίηση 
παρά μονάχα η σύλληψη μιας στιγμής στην αιωνιότητα,
που σαν γοργόφτερο πουλί χάνεται στον ορίζοντα,
σαν φύσημα του αέρα γίνεται σύννεφο, βροχή
κι ύστερα ενώνεται με τη θάλασσα; 
Δεν είναι το συνταίριασμα λέξεων εύηχων πλην όμως κενών η Ποίηση,
δεν είναι καν δημιουργία εντυπώσεων
ούτε και βαθυστόχαστα μηνύματα-διδάγματα-ιδέες μεγάλες,
φουσκωμένες ή ξεφούσκωτες.
Είναι απλώς δυο τρεις σκέψεις καθαρές 
- μπορεί και περισσότερες -
φρεσκοπλυμένες, που πρώτα δοκιμάστηκαν
αμέτρητες φορές στις μυλόπετρες της Αλήθειας
κι ωστόσο άντεξαν.
Ότι απομένει στη στιγμή, απ’ τη στιγμή την ίδια,
αυτό είναι η Ποίηση που αντέχει μες τον Χρόνο.

Φωτεινή Κονταργύρη 
(Φθινόπωρο του 2015)