Μου έλειψες | Πράξια Αρέστη

Μείνε λίγο ακόμα. Κάτσε να τα πούμε. Έστρωσα τραπέζι, έβαλα κρασί και δύο ποτήρια με το φόβο ότι το δικό σου ίσως μείνει και πάλι άδειο.

Σε περίμενα. Σε περιμένω κάθε μέρα. Θέλω επιτέλους να πάρω πίσω το χαμένο μας χρόνο. Αυτόν που χάσαμε πνιγμένοι σ' ένα εγωισμό και ένα θυμό.

Ετοιμαζόμουν για σένα. Έφτιαξα τα μαλλιά μου, έβαλα κρέμες κι αρώματα για να μυρίζω κάτι απ' τα παλιά. Για να σου θυμίσει η μυρωδιά μου γιατί με ήθελες τότε. Γιατί με θέλεις ακόμη.

Θέλω να μείνεις λίγο ακόμα. Ζητάω πολλά το ξέρω, όμως, μας αξίζει λίγο χρόνος ακόμη. Για όλα όσα χάσαμε, για όλες τις νύχτες που τα σώματά μας πονούσαν από την απουσία, για όλα τα δάκρυα που ρίξαμε πιστεύοντας ότι δε θα ιδωθούμε ποτέ ξανά και για το μέλλον που ποτέ δε θα έχουμε.

Λένε πώς οι μεγάλοι έρωτες δεν καταλήγουν ποτέ μαζί. Ήμασταν ένας ακόμη μεγάλος, χαμένος έρωτας ή μια αγάπη που επιβιώνει μετά βίας;

Κι αν όλα αυτά που σου λέω δεν αρκούν για να σε πείσουν να μείνεις, τότε μείνε απλά γιατί μου έλειψες πολύ. Μου έλειψα πολύ. Μου λείψαμε πολύ. Αυτό που οι δυο μας ήμασταν μαζί, αυτό που εγώ είμαι μαζί σου, αυτό που εσύ είσαι μαζί μου.

Μα τώρα είσαι εδώ κι έχω λίγα μόνο λεπτά για να γεμίσω από σένα μέχρι και την επόμενη φορά. Κανείς μας δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη φορά. Έτσι μάθαμε να ζούμε μ' αυτό το λίγο και δεν ξέρω αν πρέπει ν' αποκαλούμαστε χαμένοι ή νικητές.

Ξέρω μόνο πώς τώρα είσαι εδώ. Βγάζω την μπλούζα σου, σε κοιτάζω στα μάτια και κολλάω το στόμα μου στο δικό σου, χωρίς να μπορώ να σου πω όλα αυτά που σκέφτομαι. Χωρίς να βρίσκω το θάρρος να σου ζητήσω να μείνεις λίγο ακόμα. Για όσο μείνεις. Είναι αρκετό για να σου δώσω τα πάντα. Είναι αρκετό για να έχω τα πάντα.