Μια μικρή αλήτισσα ιστορία | Έλλη Πράντζου

Για δες πού είμαι τώρα.

Κοίταξε πίσω από τον ώμο σου κλεφτά

να θυμηθείς από πού ξεκίνησα

στραβοπατώντας πάνω σε χαμένα βήματα.

Είμαι απροσάρμοστη βλέπεις.

Κάπου στη διαδρομή

η προσοχή μου αποσπάται σχεδόν πάντα

από στιγμές που μοσχοβολάνε ζωή.

Περδικλώθηκα τόσες φορές στα πόδια της δικής μου

που ξέχασα εντελώς τι πάει να πει χρόνος.

Πολλές φορές τον έχουν δει αγκαζέ με τα πρέπει.

Δεν το θέλει ο κακομοίρης, του τα προξένεψαν οι άνθρωποι

σαν άλλοι οπισθοδρομικοί γονείς

κι εκείνος χαωμένος από την αμφισβητούμενη ύπαρξή του

ξέχασε να πει όχι.

Αναρωτιέμαι ακόμη ωστόσο

αν πέρασε εκείνος πάνω από εμένα

ή αν γλίστρησα εγώ πάνω του.

Δεν κλαίω για ηλικίες

δε μου αρέσει να μετανιώνω -φοβάμαι τ' απωθημένα.

Μα δεν τα έκανα όλα καθώς πρέπει.

Πιο πολύ σε καθώς νιώθω πάω και πάω και πάω.

Και για δες πού είμαι τώρα!

Άκου με.

Δε θέλω να με αγαπάς

αν απαιτείς από μένα όσα δε θες να δώσεις.

Δε θέλω να με αγαπάς αν δεν μπορείς να με νιώσεις.

Ξέρεις ποιο είναι το αντίθετο της ασφάλειας;

Εγώ.

Τα μεγάλα λόγια θεωρητικών αντοχών τα βαριέμαι.

Θέλω να τα δω τα μπορώ σου.

Μη μου τα λες.

Κάνε τα.

Κι ίσως κάποτε ψιθυρίσουμε μαζί με ένα πονηρό χαμόγελο:

“Για δες πού είμαστε τώρα”.

Κοιτώντας κατάματα τη μικρή αλήτισσα ιστορία

του παρελθόντος μας.