Μπουγάδα | Μαριλένα Κολλάρου

Κι αν αξίζει να πεθάνεις για εμένα

Κι αν αξίζει να πεθάνεις για εμένα,

δεν μπορεί να μην αξίζω

να ζήσουμε μαζί.

Σε ώρες παράλογες συνοψίζεται ο κόσμος.

Ξεπλένονται οι υπάρξεις

σαν Κυριακάτικες μπουγάδες,

στοιβαγμένα τα σεντόνια κι οι πετσέτες,

τσαλακωμένα τα σωστά

δίπλα στα λάθη.

Και καθώς γυρνά τις τελευταίες στροφές,

σαν μπαλαρίνα

που χορεύει ζεϊμπέκικο

δεύτερης κατηγορίας,

στο νεροζούμι εκείνο στύβεται

μαζί με την αλήθεια κι ο περασμένος χρόνος.

Λεκές δεν μένει στα ρούχα,

κι εάν μείνει

ευθύς γίνονται φυλακές του ύπνου

από από σπιούνοι του δρόμου.

Μόνο όποιος πιάνει χρωμοπαγίδες

ξέρει το βαθύ μενεξεδί

και το ξεθωριασμένο μαύρο.

Μόνο όποιος πιάνει χρωμοπαγίδες,

σαν τις στύψει

θα δει πιτσιλιές, ευτυχία κι έρωτα• 

πίσω από τα αίματα

τα διχοτομημένα παιδιά και τα λιωμένα χιόνια.

Η εποχή μας, δεν προχωρά

μακρύτερα από τον έρωτα.

Ίσα – ίσα να ζήσεις κι ύστερα τρέχεις να πεθάνεις,

ίσα – ίσα να αγγίξεις και θα ξεπλένεις τα χέρια σου.

Κι αν αξίζει να πεθάνεις για εμένα

είναι γιατί στύψαμε

κάθε πιθανότητα συμβολική.

Κι αν αξίζει να ζήσεις για εμένα

έλα να απλώσουμε μια τελευταία μπουγάδα

με άπλυτα:

Το παρελθόν•   στην απλώστρα.

Να στάξει

Να ξεθυμάνει

Να λέμε πως φέραμε

οι δυο μαζί

βροχή ολόδικη μας.