Τα πάθη σου γίναν άνθη για να στολίσουν τον κήπο σου, η μισή περηφάνια και η υπόλοιπη χαρά, να ριζώσουν σε κάθε γυμνό σώμα να του θυμίζει πως είναι ζωντανό.
Μη σωπαίνεις, οι ιδέες θάβονται, δεν πεθαίνουν.
Το φεγγάρι λάμπει επειδή του δίνεις φως και δημιουργεί κόσμους, τόσους πολλούς που ο καθένας μπορεί να έχει τον δικό του αλλά όλοι ζουν στο ίδιο γιατί ο άνθρωπος φοβάται τη μοναξιά και τους κατοικίδιους δαίμονες που ξέρεις πως θα είναι εκεί, εφόρου ζωής.
Βλέπω στον καθρέπτη και ελπίζω να λέει ψέματα.
Σε βλέπω και ξέρω ότι μπορείς να τον σπάσεις για να μείνω κι εγώ εδώ, να μην περάσω από την άλλη.
Θα φροντίζω τον κήπο σου, θα παίζω με τους δαίμονες σου, θα πάρω όσα χρόνια κακοτυχίας αρμόζουν στους ώμους μου αλλά σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη.
Σπάσε τον καθρέπτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου