Γιασεμί | Πράξια Αρέστη

Μικρές χαρές πετάγονται μέσα από τα μπλεγμένα μας δάχτυλα, σαν άσπρα γιασεμιά που κρέμονται σε κήπο παλιού σπιτιού μόνου, ανάμεσα σε ψηλές πολυκατοικίες.

Η αγάπη μου για σένα επιμένει. Παρόλο που τα άσπρα της πέταλα έχουν λίγο σκιστεί και ξεθωριάσει, παρόλο που πολλοί προσπάθησαν να την κόψουν. Παρόλο που εσύ προσπάθησες να την ξεριζώσεις.

Όπως το γιασεμί στον κήπο μου, που ανθίζει κάθε πρωί φοβισμένο, μέσα σ' ένα κόσμο τόσο ξένο πια, μέσα στο μαύρο καπνό και το θόρυβο των αυτοκινήτων που έχει πάρει τη θέση του γέλιου των παιδιών της αλάνας. Έτσι, ανθίζει και η αγάπη μου κάθε φορά που με βαρύ βηματισμό περνάς την πόρτα μου.

Ποια αλάνα; Ποια παιδιά; Ποια αγάπη;

Μια άλλη εποχή έχει σκλαβώσει την καρδιά μου και κανείς δε ζει εκεί πια. Ένας κόσμος ξεχασμένος που αναπνέει μέσα μου κι εσύ δεν μπορείς να τον δεις, να τον αγγίξεις. Ένα κόσμος γεμάτος με αυλές από γιασεμιά. Ένας κόσμος γεμάτος από την αγάπη μας. Όλες οι γειτονιές να μυρίζουν αθωότητα και ανεμελιά και φρεσκοψημένα κουλούρια. 

Γιασεμί. Η μυρωδιά της καρδιάς μου, των παιδικών μου αναμνήσεων κι όλων αυτών που αγαπώ. Αν θες να μάθεις ποια είμαι, μύρισε ένα γιασεμί. Αν θες να σ' αγαπήσω, αγάπησε το γιασεμί στον κήπο μου. Να έρχεσαι πιο συχνά για να μη σταματά ποτέ ν' ανθίζει.