Νομίζω σ'ερωτεύομαι | Πράξια Αρέστη

Ξέρεις τι έχω πάθει τελευταία; Κι όταν λέω τελευταία εννοώ σίγουρα τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής μου. Μπορεί και παραπάνω. Σίγουρα είναι παραπάνω. Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν ήμουν καλή με τους αριθμούς και ποτέ δεν τους συμπάθησα. Σημασία έχει ότι αυτό που έπαθα τελευταία, το παθαίνω συνέχεια. Κάθε φορά που θα σε δω, που θα μου μιλήσεις, που θα με φιλήσεις ακόμη και κάθε φορά που θα με βρίσεις.

Βρε να, θα στο γράψω γιατί ξέρεις ότι στο μπλα μπλα δεν είμαι και τόσο καλή... αυτό που παθαίνω είναι ότι η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, με πιάνει ένα άγχος και μία νευρικότητα λες και πάω πρώτη μέρα σχολείο, χάνω τα λόγια μου και το σώμα μου κάπως μουδιάζει με το που έρχεσαι πιο κοντά. Όχι, όχι δεν είναι κάποια αρρωστιά ευτυχώς. Τουλάχιστον, όχι σωματική θα έλεγα. Αυτό που παθαίνω είναι ότι σ' ερωτεύομαι. Διαρκώς και επανειλημμένα. Και κάθε φορά που νομίζω ότι δεν έχει πιο πολύ απ' αυτό που σ' αγαπώ, έρχεσαι να σπάσεις τα όριά ξανά και να με διαψεύσεις.

Μου αρέσει πολύ όταν με διαψεύεις. Μου αρέσεις εσύ. Ο τρόπος που με προκαλείς, ο τρόπος που με θέλεις, η κυκλοθυμία σου, η μυρωδιά σου, τα λυπημένα σου μάτια, τα δάχτυλά σου και όλα όσα ακόμη δεν έχω ανακαλύψει σε σένα, μ' αρέσουν κι αυτά.

Είναι σαν αυτό που έπαθα μια φορά όταν πήγα στο μουσείο του Βαν Γκονγκ και ξαφνικά έβλεπα μπροστά μου αυτούσιους τους αγαπημένους μου πίνακες, που μέχρι τότε έβλεπα μόνο στην οθόνη του υπολογιστή. Τους πλησίαζα έναν έναν ευλαβικά και με προσοχή. Τους κοίταζα, τους ξανακοίταζα, άπλωνα το χέρι μου προς αυτούς γιατί ήθελα να τους αγγίξω αλλά ήξερα πώς δεν μπορούσα και με κάθε ματιά έβρισκα σ' αυτούς και κάτι καινούργιο που με ξάφνιαζε ευχάριστα. Και απλά ήθελα να μείνω εκεί για πάντα σ' εκείνο το μουσείο και να τους κοιτάω. Δεν ήθελα εκείνη η ώρα να τελειώσει ποτέ.

Έτσι νιώθω και μαζί σου. Θέλω να σταματάω το χρόνο για να μπορέσω επιτέλους μια φορά να σε χορτάσω. Θέλω να κάνω το λίγο πολύ, όμως, φοβάμαι ότι θα γίνω άπληστη κι από πολύ θα σε θέλω ακόμη πιο πολύ. Που σταματάει το "πολύ" στον έρωτα; Πότε γίνεται αρκετό; Πότε σταματάει το σώμα να πονάει με την απουσία και να δακρύζει λυτρωτικά με την επαφή; Πόση ευτυχία μπορεί ν' αντέξει ένα σώμα και πόση πίκρα; Τα θέλω όλα. Και τις νύχτες που φοράνε τις απουσίες σου και τις νύχτες που ξεγυμνώνουν την καρδιά μου.

Νομίζω σ' ερωτεύομαι μωρό μου και δεν υπάρχει επιστροφή. Ούτε συ μπόρεσες όσο κι αν προσπάθησες, να με σταματήσεις, ούτε γω μπόρεσα να με σταματήσω όποια λύση κι αν σκέφτηκα τώρα απλά σκέφτομαι πόσο υπέροχα καταστροφικό είναι να μ' αγαπάς και να σ' αγαπώ.