Απαντώ | Ειρήνη Ασημένου

Αγαπώ να με ξενίζει μια τετριμμένη εικόνα.

Μια ανάσα που πέφτει ξερή,

σαν μια στέρεη δήλωση μέσα σε φοβισμένα μικρόφωνα.

Όμορφη, σαν μια ριπή από χρώμα.

Μαύρο πετρέλαιο σε κλινική για τα μάτια.

Συγχρονισμένοι παλμοί σε αναμμένο οδόστρωμα,

που ξεχνά να φωνάξει "σωπάστε"!

Και η βαβούρα τρυπώνει με θέληση,

σε μια καρδιά που σφαδάζει για αίμα...

Και τα ποτήρια τσουγκρίζουν με στέρηση,

σε μια στροφή του αγκώνα σ' εσένα...

Αγαπώ να κινούμαι σαν δασκάλα χορού,

σε πάρτι, παιχνίδι σικέ.

Ένα ταγκό που ποτέ δεν διδάχτηκα,

μπρος στα μάτια σας καρέ προς καρέ.

΄