Γελάω. Γελάω όταν ακούω να μου λεν πως θα με διδάξουν τη ζωή νεκροί. Θ'άξιζα κιόλας, λένε κάποιοι, να έμπαιναν στον κόπο για να με διδάξουν και 'γω γελάω τώρα περισσότερο. Τα 'χετε μπερδέψει λίγο, νομίζω, εσείς οι "πονεμένοι". Σε ποιόν αξίζει να τον σπάσουν σε χίλια δυο κομμάτια από ιδανικά και ελπίδες μήπως και σας μοιάσει και σταματήσει πια να σας κοιτά μ' αυτή τη μαγεία που σας ντροπιάζει; Θα σας άρεσε να μας αξίζει. Θα σας βόλευε να μας αξίζει. Η μάλλον, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Και σε ποιόν δεν αρέσει λίγη μαγεία.
Μα η μαγεία δεν είναι για δειλούς, κι ας πόνεσαν. Ξεχάσατε και δεν ξέρετε πια τι να την κάνετε την τόση αλήθεια. Δεν μας αξίζει. Δεν μας αξίζει να διδαχθούμε τη ζωή από συνταξιούχους της, γιατί η ζωή είναι πάλη. Και μη νομίζεις πως μιλάω για τίποτα γέρους με άσπρες τρίχες να φαίνονται από μακριά. Όχι. Οι δικές τους δεν φαίνονται. Φυτρώνουν προς τα μέσα βλέπεις. Έχουνε καταθέσει προ πολλού τα όπλα. Τους σκότωσαν, νομίζουν, μα έλα που αυτοκτόνησαν. Έλα που ούτε τη μάχη, ούτε την ειρήνη αποκτάς με τα χέρια ψηλά. Έλα που πρέπει να ματώνεις μέχρι να μη χρειάζεται πια να πολεμάς, μα όσοι ψάχνουν, ακόμη, την αγάπη, θα ματώνουν. Θα ματώνουμε. Θα ματώνω. Ίσως ματώνω και αφού τη βρω, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και δεν είναι για σας που έχετε ξαπλώσει κάτω και βλέπετε τη ζωή μέσα από ένα παιδικό σπασμένο σας view master. Επιλέξατε να κοροϊδέψετε τάχα τη ζωή με θάνατο. Εσείς δεν τα μπορείτε τα αίματα. Τους ξεγέλασες και συ, θαρρείς, μα δεν σε βλέπω να γελάς. Μόνο κείτεσαι νεκρός μπρος στα μάτια μου και μου πουλάς σοφία.
Μα εγώ αγάπη μου δε ψάχνω ν'αγοράσω θάνατο. Και αν κάτι θ' άξιζε σε σένα είναι που θα χλεύαζα τις διδαχές σου με ζωή αγαπημένε. Μα εσύ σωριάστηκες παραιτημένος μη και σου ξεφύγουν κάτι εφήμερα στιγμιότυπα που βάφτισες ζωή για να 'χεις να χαζεύεις και συ στο ξεχαρβαλωμένο σου view master. Εσύ, δεν τα μπορείς τα αίματα. Εσείς κείτεστε νεκροί και δεν θυμάστε γιατί πολεμούν αυτοί τριγύρω. Γιατί πολεμάμε. Γιατί πολεμώ.
Εσείς σηκώσατε τα χέρια σας ψηλά. Σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά. Σήκωσες τα χέρια σου ψηλά. Και πιά, δεν (μ')αγκαλιάζουν.
Κι οι επιζώντες τα πτώματα θα κάψουν.
Κι ο επιζών, το πτώμα σου,
το καίω.
Μα η μαγεία δεν είναι για δειλούς, κι ας πόνεσαν. Ξεχάσατε και δεν ξέρετε πια τι να την κάνετε την τόση αλήθεια. Δεν μας αξίζει. Δεν μας αξίζει να διδαχθούμε τη ζωή από συνταξιούχους της, γιατί η ζωή είναι πάλη. Και μη νομίζεις πως μιλάω για τίποτα γέρους με άσπρες τρίχες να φαίνονται από μακριά. Όχι. Οι δικές τους δεν φαίνονται. Φυτρώνουν προς τα μέσα βλέπεις. Έχουνε καταθέσει προ πολλού τα όπλα. Τους σκότωσαν, νομίζουν, μα έλα που αυτοκτόνησαν. Έλα που ούτε τη μάχη, ούτε την ειρήνη αποκτάς με τα χέρια ψηλά. Έλα που πρέπει να ματώνεις μέχρι να μη χρειάζεται πια να πολεμάς, μα όσοι ψάχνουν, ακόμη, την αγάπη, θα ματώνουν. Θα ματώνουμε. Θα ματώνω. Ίσως ματώνω και αφού τη βρω, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και δεν είναι για σας που έχετε ξαπλώσει κάτω και βλέπετε τη ζωή μέσα από ένα παιδικό σπασμένο σας view master. Επιλέξατε να κοροϊδέψετε τάχα τη ζωή με θάνατο. Εσείς δεν τα μπορείτε τα αίματα. Τους ξεγέλασες και συ, θαρρείς, μα δεν σε βλέπω να γελάς. Μόνο κείτεσαι νεκρός μπρος στα μάτια μου και μου πουλάς σοφία.
Μα εγώ αγάπη μου δε ψάχνω ν'αγοράσω θάνατο. Και αν κάτι θ' άξιζε σε σένα είναι που θα χλεύαζα τις διδαχές σου με ζωή αγαπημένε. Μα εσύ σωριάστηκες παραιτημένος μη και σου ξεφύγουν κάτι εφήμερα στιγμιότυπα που βάφτισες ζωή για να 'χεις να χαζεύεις και συ στο ξεχαρβαλωμένο σου view master. Εσύ, δεν τα μπορείς τα αίματα. Εσείς κείτεστε νεκροί και δεν θυμάστε γιατί πολεμούν αυτοί τριγύρω. Γιατί πολεμάμε. Γιατί πολεμώ.
Εσείς σηκώσατε τα χέρια σας ψηλά. Σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά. Σήκωσες τα χέρια σου ψηλά. Και πιά, δεν (μ')αγκαλιάζουν.
Κι οι επιζώντες τα πτώματα θα κάψουν.
Κι ο επιζών, το πτώμα σου,
το καίω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου