Το σύννεφο που θέλει πάντα να γίνει βροχή
(το απαλό σου δέρμα που μεσολαβεί και σ' αγγίζω)
κι η βροχή να θέλει να φτάσει στη γη
(και έτσι αγγίζω την κρούστα του κόσμου)
και το ρυάκι που τρέχει στην άκρη του δρόμου να βρει
(που έρχεσαι πάντα τουλάχιστο 10 λεπτά με καθυστέρηση)
το υπόλοιπο νερό, τους άλλους του χαμένους φίλους
(κι έτσι μοιάζει ο χρόνος να γεμίζει με αυτά τα 10 λεπτά κι όχι να πάνε χαμένα)
στον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα.
(πριν το δέρμα σου, ο κόσμος δεν είχε δέρμα)
Και η πηγή να θέλει να γίνει ρέμα,
(ή μάλλον δεν ήταν πιο σπουδαίο απ' τις πληγές)
που θέλει το ρέμα να φτάσει στη λίμνη
(πριν φτάσουμε εδώ ήμασταν κάτι που ήθελε να φτάσει εδώ)
κι η λίμνη να στάξει από καταρράκτη
(κι αυτό δεν έχει καμία μεταφυσική παράμετρο)
και ο καταρράκτης που ασφυκτιά να γίνει ποτάμι
(γιατί όλα τα πράγματα επιθυμούν να φτάσουν σε κάτι άλλο)
και το ποτάμι που φτάνει και γίνεται θάλασσα
(και μάλλον μπορούμε να μην το πούμε επιθυμία, αλλά)
κι η θάλασσα που πάντα θέλει να γίνει ένα σύννεφο.
(μπορούμε να το πούμε νοσταλγία, που πάντα ξαναφτάνουμε εκεί)
Μα δεν είναι ο κύκλος του νερού. Είναι ο Πόθος, ηλίθιε.
(που κάποτε ήμασταν, μα μοιάζει σαν να μην ξαναπήγαμε εκεί ποτέ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου