Γερνώντας Σε Λευκές Νύχτες | Μαριλένα Κολλάρου

Δεν μεγαλώνω,
γερνάω
μη μετράς άσπρες τρίχες
μονάχα νύχτες λευκές φυτρώνουν
ως αποδείξεις.

Αδιαμφισβήτητα επαναστατώ
κατά της ρουτίνας
και των εραστών δίχως πάθος
που κρατούν τα σεντόνια στρωμένα, καθαρά
τα μυαλά ξεκούραστα
και στεγνούς τους βολβούς, δίχως μέλια.

Γερνάω
κάθε φορά
που με κερνούν καφέ,
τα βιβλία τελειώνουν
τα αστεία παλιώνουν,
οι κρεμάστρες στενεύουν.

Το Μοναστηράκι είναι ίδιο.
Το Θησείο έμαθα θα ήταν Ηφαιστείο
και σύμφωνα με τα προγνωστικά
τα μπαλέτα και τις δυο τρεις γλώσσες
εγώ πρέπει λέει
να είμαι ευτυχισμένη.

Εντωμεταξύ, ξέμεινε από μυστήρια ο κόσμος.
Δεν βρίσκω άγνωστα
ούτε ανθρώπους να αγαπήσω μετά το δεύτερο βράδυ.

Γερνούν κι οι εποχές,
ο μεγάλος πλάτανος
ξεράθηκε
το ηλιοβασίλεμα
ξημέρωσε
ο δρόμος
περπατήθηκε
το λουκέτο
παραβιάστηκε
το τελευταίο ποίημα
απόψε βιάστηκε.