Η ζωή μου μια σβούρα | Μέρος Β' | Κωνσταντίνα Ζάβαρη

Διαβάστε εδώ όσα έχουν προηγηθεί στην ιστορία του Άγγελου: Η ζωή μου μια σβούρα | Μέρος Α' | Κωνσταντίνα Ζάβαρη

Κυριακή, 18/5/1982

Πάλι δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Το πρόσωπό μου έκαιγε και τα πόδια μου ήταν τόσο αδύναμα. Ένας πόνος στο στομάχι και στα πλευρά μου δεν μου επέτρεπε να σηκωθώ.  Δεν τον είχα ξανά δει τόσο βίαιο. Γύρισε σπίτι χαράματα. Τα ρούχα του, τα μαλλιά του και το στόμα του είχαν την οσμή από τσιγάρα και αλκοόλ. Τρόμαξα! Πλησίασα και τον ρώτησα που ήταν μέχρι τέτοια ώρα. Το χέρι του σηκώθηκε και προσγειώθηκε στο μάγουλο μου. Έμεινα ακίνητη με τα μάτια στραμμένα στο πάτωμα. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ύστερα ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι. Ακολούθησαν κλωτσιές, μπουνιές, χαστούκια... Σκέφτηκα το παιδί μας που κοιμόταν στο δίπλα δωμάτιο και γι’ αυτό έκανα υπομονή μέχρι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Δεν ήθελα να καταλάβει την αποτρόπαιη συμπεριφορά του πατέρα του, δεν θα του κάνει καλό, είναι σε ευαίσθητη ηλικία!

 Μάλλον λιποθύμησα από τα απανωτά χτυπήματα και ξύπνησα στο πάτωμα, μέσα στα αίματα και με αβάσταχτους πόνους σε όλο μου το σώμα. Έμεινα εκεί, ακίνητη για αρκετή ώρα μέχρι που συνειδητοποίησα πως είχε φύγει από το σπίτι. Τότε σηκώθηκα, καθάρισα το πάτωμα από το αίμα που έτρεξε από  τις πληγές μου και μπήκα στο ντους για να ξεπλυθώ... Το σώμα μου έτσουζε από το καυτό νερό που έπεφτε απαλά πάνω μου και πάνω στις ουλές  μου. Με έπιασαν τα κλάματα. Συγκρατούσα τις κραυγές μου όμως...

Όλο το υπόλοιπο βραδύ κάθισα στην κρεβατοκάμαρα και περίμενα να γυρίσει. Το άγχος με κυρίευε. Φοβόμουν μήπως είχε πάθει κάτι κακό γιατί δεν ήταν σε θέση να οδηγήσει και δεν ήξερα που πήγαινε. Χειροδικεί συχνά αλλά ξέρω πως με αγαπάει... Όπως τον αγαπάω και εγώ! Ύστερα από 20 χρόνια γάμου η αγάπη είναι αμοιβαίο συναίσθημα... Μ’ αγαπάει απλά όταν πίνει χάνει τον έλεγχο.

Μ’ αγαπάει όμως...

Σηκώθηκε ταραγμένος από την πολυθρόνα. Δεν πίστευα σε αυτά που διάβασε. Ήξερε ότι ο πατέρας του ήταν οξύθυμος αλλά δεν περίμενε τέτοια συμπεριφορά. Καυγάδιζαν  συχνά με την μητέρα του αλλά πίστευε πως την αγαπούσε και δεν χειροδικούσε, όπως επίσης πίστευε ότι τα βράδια που αργούσε να γυρίσει σπίτι ήταν ακόμα στην δουλειά.        

Έκλεισε το ντουλάπι παίρνοντας μαζί του το τετράδιο και βγήκε από το γραφείο γεμάτος οργή. Τότε πέρασε από το μυαλό του μια φράση που έλεγε η μητέρα του: «Οι άνθρωποι συχνά κάνουν λάθη. Να μάθεις να συγχωρείς γιατί άνθρωπος είσαι και εσύ».  Γύρισε στο γραφείο και συνέχισε να ψάχνει για το παραμύθι που ήθελε να βρει εξαρχής. Αφού το βρήκε χαιρέτησε τον πατέρα του και επέστρεψε στο σπίτι του μαζί με την οικογένεια του. 

Εκείνο το βράδυ έμεινε ξύπνιος διαβάζοντας το τετράδιο της μητέρας του. Του είχαν μείνει άλλες 2 σελίδες όταν ξύπνησε η σύζυγος του και τον διέκοψε. Αποφάσισε να πάει να ξαπλώσει μαζί της και να συνεχίσει την ανάγνωση το πρωί.  

Συνεχίζεται..