Περίπου έρωτας | Έλλη Πράντζου

Εγκλωβιστήκαμε στο επίρρημα περίπου

Φοβισμένοι από τις κτητικές αντωνυμίες

που σπάνια μας ξέφευγαν όταν δεν ήμασταν μαζί.

Θα μου πεις, ήμασταν και ποτέ μαζί;

Αφού κανένα μαζί δε γεννιέται στο περίπου.

Δε μιλούσαμε σε χρόνο Μέλλοντα.

Κι ο Ενεστώτας μας πάντα ρευστός και μαγκωμένος.

Το παίζαμε άνετοι αφήνοντας δήθεν το παρόν να κάνει τη δουλειά του

ενώ του βάζαμε τρικλοποδιές με την πρώτη ευκαιρία

για να μην κυλήσει κατά πώς επιθυμούσαμε.

Κι έτσι κυλούσε κατά πώς τρομάζαμε.

Δεν είναι έρωτας αυτό, είπαν.

Φταίει, βλέπεις, που κανείς δεν μπορεί

να δώσει έναν ακριβή ορισμό σε κάτι θνησιγενές.

Εγκλωβιστήκαμε στο επίρρημα περίπου

κατακλυσμένοι από τις προσωπικές αντωνυμίες του εγωισμού

που έμπαιναν πάντα μπροστά σε ενικό αριθμό.

Μόνο σε ενικό άριθμό. Σε ενικό πάντα.

Άλλη γλώσσα μιλούσαν τα μάτια μας.

Σε άλλη διάλεκτο τα λέγανε τ' αγγίγματά μας.

Φιμώσαμε κάθε ένστικτο

κι εγώ μάτια μου, πού να σε βρω,

να σε ορίσω πώς,

μέσα στη γραμματική του εγωιστή μας φόβου;

Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου