Η αμάραντη | Τάσος Μαλεσιάδας

Η αστροφεγγιά που τρύπωσε απ' τις τρίλιες είν' η Αλήθεια·
και το τραγούδι έπαψε στα στήθη ν' αντηχεί
-το ρυθμικό εμβατήριο που έκανε την ψυχή
ν' αναζητά, στα πέρατα της γης, να βρει βοήθεια.

Το χρώμα της αστροφεγγιάς δεν ήταν τ' ασημί

ούτε στο λαμποφέγγισμα αντίκρισα σελήνη·
ποιος ξέρει από τους στίχους μου ποιος είναι για να μείνει
και ποιος θένα χαθεί.

Στα δειλινά, στα πρωινά, στο λιόγερμα και στις αυγές ακόμα
από τις λέξεις και τις έννοιες τις εσώτερες η ανάληψη
στο σώμα μου, ενός κλαδιού μεσογειακού, με άρωμα και χρώμα
με στήθη, μυώνες και φωνή μου 'δείξαν την κατάληξη.

Και στα μακριά, του παρελθόντος, σκοτεινά, πια, δώματα

και στους λειμώνες των παρειών σου, τους ευανθείς

μένουν αφίλητα, χωρίς χαρές, τα στόματα
μη φύγεις πριν με φιλήσεις και χαθείς.