Πόσα τραίνα | Βασίλης Χρονόπουλος

Ήταν η ώρα να φύγω
όχι πιο νωρίς πόναγα πολύ
ούτε πολύ αργά θα πέθαινα 
αλλά τώρα που κυλάει
μόνο ένα δάκρυ στο μάγουλο.

Περπάτησα προς τον σταθμό
με τις βαριές αποσκευές
γεμάτες αναμνήσεις όνειρα και ελπίδες.

Μονάχος να σιγοψιθυρίζω
πόσα τραίνα πέρασαν
και δεν άπλωσα το χέρι
να σταματήσουν στης καρδιάς μου το σταθμό
και κοιτώντας το ρολόι του σταθμού
κολλημένο και αυτά να χάνονται.

Πόσα τραίνα πέρασαν
και ο αέρας τους με έσπρωξε προς τα πίσω
και τώρα το ψύχος απ' τις ράγες
να διαπερνά το κορμί μου
περιμένοντας το τελευταίο.