Τι ωραία που είναι
όταν έρχεται η νύχτα
και βαθιά μας ανοίγει
ο αγνός ο καρπός.
Τι ωραία που είναι
η βροχή σαν ξεσπάσει
και κάνεις δε μας βλέπει
που γινόμαστε φως.
Ανοιγμένα τα χέρια
κηπευτές αγκαλιών
και το χτες ακουμπάω
στον βωμό τον φιλιών.
Δεν με νοιάζει που πάω
ούτε κι από που ήρθα
πριν σε νιώσω δεν είχα
κοιμηθεί με ουρανό.
Σου μιλώ σου φωνάζω
τον αντίλαλο σπάω
κι από μέσα του βγάζω
έναν τόπο σιωπής.
Μέσα εκεί σ' απυθώνω
δυο καρφιά μας μοιράζω
και μας ρίχνω στον κρότο
τρομερής αστραπής.
Τη θηλή σου γυρεύω
μια πληγή μού φοράς
λίγο ξύδι σου στάζω
στο σημείο που πονάς.
Και σου το τάζω να φύγεις
μα κοντά σου γυρνώ
Θε μου πόσο σου μοιάζω
με κοιτώ σε χαράζω.
Και στο αίμα σου σκύβω
κι ύστερα προσκυνώ.
Εμπρηστές της αγάπης
και του πάθους εμπόροι
στα σεντόνια ζυγώνουν
να μας παίξουν παζάρια.
Θυρωρεία στα μάτια τους
διψασμένα σαρκία
προσωπεία στα χείλη τους
και τα δόντια τους ζάρια.
Τη λάσπη λένε λάσπη
και ζητούν ομορφιά
και στην κούνια πετάνε
τρία φίδια πικρά.
Τάχα μας αγαπάνε
και τάχα νοιάζονται
ρε αυτοί δεν κρατάνε
για τον άλλον μπουκιά.
Μια το στόμα ν' ανοίξουν
και μια σε φάγανε
αυτοί που τάχατις
σε αγαπάγανε.
Μα εμάς δε μας νοιάζει
στο γλυκό σου κορμί
ένα ένα εισβάλλουν
της ζωής τα μωρά.
Τι ωραία που βραδυάζει
τι ωραίος χειμώνας
είναι ο έρως αγώνας:
Ποιος θα τολμήσει να πέσει
στο κενό από πιο ψηλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου