Κατάσαρκη Ευγνωμοσύνη | Romanègre Paliãtso

η Μάνα μου κι ο Πατέρας μου έρχονται από το βαθύτερο νυχτέρι και μου δίνουν φως χωρίς να ενοχλήσουν τον ουρανό που κάθε στιγμή παραλαμβάνει κράμπες φτεροκοπημάτων κι ερωτήσεις για το πως να φτάσει κανείς τον Ήλιο δίχως να γίνει πέλαγος ή στάχτη. Δεν είναι από τους γονιούς που θα στερήσουν άστρο και θα μου το χαρίσουν αν αυτό δεν είναι από τα μάτια τους. Μου έδωσαν ένα τηλεσκόπιο, ένα διαστημόπλοιο κι έναν γαλαξία. Μήτε μου υπέδειξαν που να κοιτάξω μήτε που να προσεγγίσω. Ήταν πάντα εκεί αθόρυβοι και πανέτοιμοι. Κι αν είχα λίγη από τη γενναιότητα τους θα δεχόμουν ότι αυτές οι λέξεις δεν είναι ούτε οι σωστές ούτε οι απλές για να εκφράσουν όσα χρωστούμενα τους έχω. μα πιο πολύ μου μάθανε η Μάνα μου κι ο Πατέρας μου να μη κοιτώ από που έρχεται κανείς επειδή Μαμά μου και Μπαμπά μου όσοι μου έδωσαν έρεβος ήρθαν από το πιο λαμπρό φως. Από το πιο λαμπρό φως. Από το πιο λαμπρό φως.