Eνδοσκέψεις | Δημήτρης Αθανασέλος

Κι εμείς φορούσαμε το φόβο για να μας προστατέψει από το κρύο.

Δεν είχαμε καταλάβει πως κρυώναμε από τα μέσα μας και όχι από έξω.

Άσε που έμπαζε χρόνο με το χρόνο, καιρό με τον καιρό όλο και περισσότερο

ο βοριάς. Καταντήσαμε επαίτες, ζητιάνοι ικετεύοντας για την ικανοποίηση

του φόβου. Δεν πρέπει όμως να ντρέπεσαι πια, γυμνός έχεις περισσότερα να δώσεις.

Αυτή είναι η ώρα που μπορείς και φοράς κι εσύ φωτοστέφανο. Αυτή είναι η ώρα

που πετάς τις μάσκες και μ'αντικρύζεις γυμνό. Αυτή είναι η ώρα που κλαις για τις

στιγμές που πήγαν χαμένες, για τα ηλιοβασιλέματα που δε πρόλαβες να δεις,

για τις ανείπωτες χαρές που δεν ένιωσες, για τη δυσκολία σου να καταλάβεις

το είναι μου και το είναι σου.

Δεν πειράζει, υπάρχει χρόνος αγάπη μου.