Δίσκος γραμμοφώνου | Φωτεινή Κονταργύρη

Εκεί που έφτιαχνα καφέ να πιω ελληνικό,

σκέτο όπως πάντα και διπλό,

φαντάστηκα πως είσαι καπετάνιος

και λείπεις σε ταξίδι πέρα στον Ειρηνικό.

Δεν ξέρω αν με έπεισα.

"Είστε ηθοποιός;" με ρώτησε μια πωλήτρια χτες. "Νομίζω σας έχω δει".

(Είναι ένας ρόλος υπομονής;)

"Ω ναι!", φώναξα μεμιάς περιχαρής.

Ηθοποιός. Ας είναι. 

Δεν έχω λύσεις ούτε απαντήσεις στα αληθινά,

θέτω μονάχα τις ερωτήσεις,

στον εαυτό μου, τον σύμμαχό μου, 

πρώην εχθρό μου και τιμωρό μου.

Για τη στιγμή που θα 'ρθεις, που θα γυρίσεις,

μέσα στα μάτια να με αντικρύσεις,

ό,τι μας χώρισε πίσω να αφήσεις,

παίρνοντας θέση στην αγκαλιά μου και στο πλευρό μου παντοτινά.

"Να πάρει! Ο καφές χύθηκε!".

Schon richtig, schon okey. (Ήδη σωστά, ήδη ΟΚ)  

Passt schon, oder nein? (Εντάξει ή μήπως όχι;)

Denn viel ist schon vorbei, (Διότι πολλά πέρασαν ήδη)

die Zeit war nicht gemein. (ο χρόνος δεν ήταν κακός)

Γιατί χαμηλώσανε οι φωνές που με ξεσήκωναν να πάμε στο Αμβούργο, 

να μπούμε βιαστικά στο γκρι του μεγάλου ποταμιού που ενώνεται με τη γκριζάδα του ουρανού. 

Γιατί καταλάγιασε η θυμωμένη επιθυμία να δούμε μαζί επιτέλους την αγαπημένη μου ταινία. 

Η ατίθαση και ξελογιάστρα "Στέλλα" πόσα κοινά έχει με μένα; Μήπως κανένα;

Γιατί τώρα χτυπάει το τηλέφωνο και ξέρω από πριν πως δεν είσαι εσύ. 

Γιατί τώρα παίρνω το υπόλοιπο της άδειάς μου για εκκρεμότητες και υποχρεώσεις, όχι για να βρεθούμε. 

Με άλλες παρέες τώρα πια πίνεις τον καφέ σου, γλυκό, όπως πάντα, και διπλό, 

με άλλες παρέες τώρα πια πίνω τον καφέ μου, σκέτο, όπως πάντα, και διπλό. 

Ωραία. Και λοιπόν; 

Δεν μου λέει κάτι. 

Πού ξέρεις; Ποιος ξέρει; 

Μπορεί να βρισκόμαστε ήδη στο Αμβούργο, αλλάζοντας τη ροή του ποταμού,

μπορεί να τρυπώσαμε στο καστ της "Στέλλας" για να ανατρέψουμε το σενάριο, 

εκείνο το βαρύγδουπο ειδικά που το 'χω άχτι: "Και τι είμαι εγώ για να με αλλάζουνε μωρέ; Γραμμόφωνο;"

Μπορεί στην τελική να χυθήκαμε στα φλιτζάνια του καφέ, για να πιει ο ένας τον άλλο. 

Γιατί ... δεν έχει γιατί.