Φούξια | Σίλια Κατραλή Μινωτάκη

Θυμάμαι πως οι ζωντανοί χαρταετοί στο τέρμα του δρόμου είναι φούξια.
Τα φανάρια μεταξύ αντοχής και υπερβολής είναι φούξια.
Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί συμβαίνει. Κι εμείς επηρεάζουμε μονάχα το πότε.
Οι σταγόνες της βροχής που σκάνε στο μέτωπό σου είναι φούξια.
Οι νότες που βγαίνουν απ τις χορδες της κιθάρας σου είναι φούξια.

Και θυμάμαι πως το φούξια δεν είναι τίποτα άλλο απ το ροζ των ποιητών.

Θυμάμαι ακόμα πως τα αντίο δεν κρατάνε για πάντα.
Και πως οι άνθρωποι δεν είναι μόνο καλοί ή κακοί. Αλλά και τα δύο μαζί.
Σπουδαία ανταμοιβή η συγχώρεση.
Χρειάζεται ολόκληρη για να αξίζει η αγάπη.
Θυμάμαι πως η ιστορία ξεκινάει εκεί ακριβώς
που σκύβω στα σκαλιά σου κάνοντας πως δένω τα κορδόνια μου.

Θυμάμαι να με ρωτάς τι ώρα είναι
κι ενώ το ρολόι έχει χαλάσει εγώ να σου απαντάω πάντα «τώρα»
Θυμάμαι κι όλες εκείνες τις φορές
που προσπάθησα να πηδήξω απ τη ταράτσα του σπιτιού σου.
Θυμάμαι ζωγραφιές πάνω στη μνήμη και χαρακιές πάνω στο δέρμα
και βλέπω πως ελάχιστες διαφορές έχουν αυτές οι δύο μεταξύ τους.

Κι έτσι ακόμα συντηρώ τη πεποίθηση πως το μεγαλείο της ψυχής είναι μεταδοτικό.

Θυμάμαι πως όλοι είμαστε φτιαγμένοι για αλλαγές. Για σπουδαίες μετατοπίσεις.
Και κάπως έτσι θα πρεπε να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους.

Κι ας είναι μικρές οι μέρες μας και δύσκολο το βήμα.

Κι αν πρόκειται να ζούμε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε σημεία στίξης,
ας προτιμήσουμε τα θαυμαστικά από τις παρενθέσεις.

Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να φτιάχνεις πρώτες φορές. Θυμασαι;

Σαν κάτι παράξενα εικονογραφημένο να συντηρεί την ύπαρξη απόψε. Μεγαλώσαμε πια.
Είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, είτε μπορείς να το νοιώσεις είτε όχι, είτε υπάρχει στη πραγματικότητα λόγος να το κάνεις είτε όχι, είτε είσαι από αυτούς τους ελπιδοφόρους ελεύθερους είτε όχι, είτε γραφεις κι εσυ συνθήματα στην άμμο, είτε απλά διαβάζεις σιωπηλος συνθήματα σε τοίχους, είτε αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν σίγουρο από καιρό είτε σαν αναποφάσιστο στρατιώτη της τύχης, είτε αντηχούν στο μυαλό σου σπουδαία όνειρα είτε σπουδαίοι φόβοι,
στο τέλος είσαι και είμαι και είμαστε απλά μικρά σπινθηροβόλα βλέμματα που καταστρώνουν ασήμαντα σχέδια την ίδια ακριβώς στιγμή που τα σημαντικά συμβαίνουν δίπλα μας.

Αυτό θυμάμαι. Αυτό θυμάσαι.
Κι όταν λέω θυμάμαι εννοώ αγαπώ.